ATARİ SALONLARININ EFSANE OYUNLARI 1/10 : STREET FIGHTER

80’li ve 90’lı yılların çocukları (ki bunlardan dördü de dutchman, forzabrian, barad ve ben oluyoruz) vakitlerinin çoğunu sokakta top peşinde ya da atari salonlarında geçirirdik. Açıkçası top sezonu hiçbir zaman bitmezdi ama havaların soğuması ile beraber beton sahalar ve dükkan kepenkleri rahat bırakılır yavaş yavaş atari salonlarına göç başlardı. Birkaç gün önce Dutchman haberini vermişti. Bu seriyle, ve tabi ki yüzde yüz subjektif bir tutumla sizlere atari salonlarının efsane oyunlarını hatırlatacağız.

Seriye efsanevi dövüş oyunlarından Street Fighter ile başlayalım. Zira mekana girdiğimizde kurulu makinesi hiçbir zaman boş olmayan, salon sahibine en çok para kazandıran ve en önemlisi hastası olduğumuz oyunların başındadır.

İlk versiyonunda 8 farklı dövüşçü ile başlar ve tüm rakipleri alt ettikten sonra oyunu bitirebilmek için sırasıyla Balrog, Vega, Sagat ve Mr.Bison ile karşılaşma fırsatı elde edilirdi. Ayıptır söylemesi bu oyunda sensei mertebesine ulaşanlardan biri olarak oyuncu seçme ile ilgili herhangi bir takıntımız yoktu, her oyuncu ile oynardık. Ancak tabiki ikili kapışmalar için en adil eşleşme Ryu ve Ken’di. Aduketlerin, ooryuket’lerin havada uçuştuğu müsabakalar hep derbi havasında geçerdi. Klasik “ kardeş, bir dur da, hareketlere bakalım “ faslından sonra aduket savaşı başlar, sonra genelde ilk “büyü” yü yiyenin saldırması ile devam eden bir süreçti.

Oyun içerisinde, nedense hep Toyota’ya benzettiğim bir arabayı parçalamak, yukarıdan atılan fıçıları kırmak ve alevler içerisindeki varilleri devirmek gibi farklı bonus stage’leri vardı.

Blanka’nın “top”una, Honda’nın “kuk-kuik”ine oryuket çekmek, hiç enerji kaybetmeden rakibini yenerek “perfect çekmek”, enerjinin bitmesine bir gıdım kala rakibini yenip “kırmızı perfect çekmek” oyunun müdavimleri arasında statü sembolü hareketlerdi. Chun Li’ye “kız”, Guile’a “tarakçı” denirdi bizim oralarda.

Başka semtlerden gelen bazı arkadaşların yenilgiyi hazmedemeyip “ şu yaptığın hareket Kadıköy ve civarında yasak! ” nidalarından anlaşılacağı gibi, her salonda bu oyunu oynamanın ayrı bir raconu vardı.

Dövüşçüler her karşılaşma sonrası, ağzını burnunu kırdıkları rakiplerine özlü sözler söylerlerdi. Benim favorim Dhalsim’inkiydi; “I will meditate and then destroy you”, hani birazdan geliyorum, buralarda ol kabilinden.

Her oyuncunun hikayesi oyun sonunda ortaya çıkardı. Babasının mezarı başında fatiha okuyan Chun Li ile üzülür, iri cüssesi ile dans eden Zangief’e şaşırırdık. Günbatımına doğru yol alan Ryu’nun karizmasına kapılıp, taze damat Ken’i sırtına vura vura gerdek odasına gönderirdik.

Sonraları Sreet Fighter III, Alpha gibi saçma olduğunu düşündüğümüz garip versiyonları çıktı ve yeni karakterler eklendi, ancak bir, iki ve ikibuçuk diye tabir ettiğimiz versiyonlar favorimizdi. Son olarak oyunu kaybedip yeni jeton atmak için verilen on saniyenin acıklı geri sayımını yapan arkadaşı da hatırlatalım, “naaaayyyynnnnn, eyyyyyt, sevıııııınnnnnnn....”

by gorky.