MADIMAK

Geçen sene bugün yazmıştık bu yazıyı. Bütün rakamların üzerine 1 sene ekleyin. Değişen hiçbir şey yok. Ne geride kalanlarda, ne sorumlularda, ne ülkenin durumunda. Uğur Mumcu için de her 24 Ocak'ta aynı şeyleri söylüyoruz. Aynı nakaratı çalıp duruyor plak.....Çalacak 1 sene daha....

-----------------------------------

Bugün 2 Temmuz 2008. 15 yıl. 15 yıl geçti. 2 Temmuz 1993 tarihinden bu yana. İddia edilen Ermeni Soykırımı, insan hakları ihlalleri, yolsuzluklar şu bu o....Ömrüm boyunca beni o ülkede yaşamaktan bu kadar utandıran, bir gün birisi gelip de "o gün ne oldu?" diye sorsa, söyleyecek tek kelime bulamayacağım başka bir olay yok. Olmayacak da. 15 yıl önce. Bu saatlerde. Siz bunları okurken 12 yaşındaki Koray Kaya (ne Salman Rüşti'yi ne Humeyni'yi tanıyan), 32 büyüğüyle beraber diri diri yanarak öldürüldü. Otelin yanındaki binadan yardım isteyen kadın aydınlar, "yanın orospular" diyerek alevlere terkedildi. Bu ülkede sözün bittiği yer bu kadar geniş olmamıştı hiç bir zaman. Benim içimde kanayan bir yaradır. Ne orada ölen insanların mezhebine sahibim, ne Aziz Nesin'in düşüncelerine körü körüne bağlıyım, ne Salman Rüşdi'yi severim, ne berikini. Ama bunların hiçbiri Türkiye Cumhuriyeti tarihinin örgütlü, en büyük insanlık suçunu kapatmıyor. Bu ülke 37 masum insanın diri diri yakılışından sonra, "Dinsiz Cumhuriyet’i yakma yolunda en önde giden Sivas’ın yiğit Müslümanları’na teşekkürü borç biliriz. İki, üç....daha fazla 2 Temmuz, daha fazla Sivas. Cumhuriyet Devrimi’nin hesabı sorulacak, Sivas Katliamı ve Şanlı Sivas Kıyamı yaygınlaşarak devam edecektir" şeklinde makaleler yazılan bir ülke

Bu konuda düşünülenleri bir kaç satırda anlatmak imkansız. Anlatamadım ben de. Üniversitede bitirme ödevi olarak aldım konuyu. İçine girdikçe daha da yıkıldım, öğrendikçe daha öfkelendim, araştırdıkça daha da utandım. Üniversite yurdunda oda arkadaşım olan ve hayatını kaybeden aydınlardan birisinin yeğeni olan adamı dinledikçe sözcüklerim azaldı. Bitirme ödevini verdim. Hala saklıyorum. Her 2 Temmuz'da dönüp okumak, hatırlamak için. Belki de birilerine hatırlatmak için. Bu blog vesile olur umarım. Buyurun ödevin tamamı burada. Olayların öncesi, gelişimi, sonrası, olay sonrası basının manşetleri ve kişisel yorumum. O yorumdan bir bölümle bitiriyorum. Zira kelime dağarcığım bu hadisede bu kadar. Bu yazıları yazalı da 6 sene geçmiş. Hadi bakalım.

"Her şeyden önce 37 kişinin ölümüne yol açacak bir hareketi yapan insanların herhangi bir yönden savunulması mantık dışı bir hareketten başka hiçbir şey değildir. Eğer olayın haklı nedenlerinin varlığı ispatlansa bile ki, böyle bir toplu cinayete haklı bir neden gösterme çabası ne derece insanidir, sonuç 37 masum insanın ölümü şeklinde ortaya çıktığından böyle bir ispat hiç kimseyi aklayamayacaktır. Olayı İslam Dininin varlığı ve gerçekliğinin korunması adına gerçekleştirenler acaba aynı dinin insan hayatı konusundaki görüşleri hakkında ne kadar haberdardır?

Açık olan bir gerçek vardır. Türkiye’de din olgusunun her zaman ve nedense aynı siyasi gruplar tarafından bir iktidar aracı olarak kullanılması yıllardır değişmemekte, hatta artarak devam etmektedir. Bu politika görünürde demokrasiye ulaşmanın bir aracı olarak lanse edilmektedir. Ancak, problem bu olguyu kullanışın, gerçekten demokrasiye ulaşmakta bir araç olarak mı kullanıldığı (ki bu yöndeki bir kullanış bile dini siyasetin alanına sokmaktadır ve bu en baştan bir sakıncayı oluşturmaktadır), yoksa sözünü ettiğimiz, görmezden gelinen rejim ve laik sistemin tasfiyesi için mi kullanıldığıdır. Kanımızca, Sivas Katliamı bu iki seçenekten ikincisine biraz daha yakın duran bir hadisedir ve 37 insanın Ortaçağ’daki cadı avlarını hatırlatan görüntülerle yakılması hafızalardan silinmeyecek bir kara leke olarak T.C. Hükümetinin ve Toplumunun üzerinde kalacaktır".