DEATH MAGNETIC

Efsane yaratmakla var olan bir efsanenin parçası olmak arasında önemli bir fark vardır. Birinde lidersinizdir, diğerinde izleyen. Liderler de kendi aralarında ikiye ayrılırlar. O yoldan sapmadan devam edip yol göstericiliklerini hiç kaybetmeyenler ve arkalarına topladıkları takipçilerinin arasına karışan yolundan sapan onları da peşinden farklı yollara sürükleyen liderler. Metallica bu son gruba giriyor benim müzik anlayışıma göre. Bu yüzden insanlar tarafımdan "Metallica efsane bir grup değildir, efsane olmanın kıyısından geçen bir gruptur" dediğimde bana kızıyorlar ama bu görüşümü hiçbir zaman değiştirmemiş olmakla birlikte her geçen gün daha da arkasında durur hale geliyorum. Bir zamanların Justice For All, Ride The Lightning, Black Album gibi eserlerin sahibinin son eseri Death Magnetic'in bana hisettirdiği sadece bu.

Iron Maiden, Kiss, Alice Cooper, Queen, Jethro Tull, Dire Straits......Bu grupların hepsi birer yaratıcı, lider ve müzik devrimcileridir. Yıllar boyu (çeşitli nedenlerle dağılanlar dışında tabi) müzik altyapılarını geçen zamana göre çok ufak değişiklik ve güncellemelerle korumuşlar ve bu güne kadar gelmişlerdir. Bunu anlamanın en iyi yolu şudur. Bu grupların herhangi bir şarkısından vokal sesini çıkarsanız ve 100 tane şarkı içine koyup herhangi bir hayrana dinletseniz hepsi o şarkıyı daha ilk saniyelerinde tahmin eder. Çünkü bu grupların kendilerine ait bir müzik ekolleri kale gibi bir altyapıları vardır. Ian Anderson'ın flütünü. Dire Straits'in gitar melodilerini, Iron Maiden'ın uzun soloları ve dominant bas gitarını tanımamak görmemek imkansızdır. Peki St. Anger veya Frantic şarkısından James Hetfield'ın vokalini çıkarırsanız o şarkının Metallica tarafından yapıldığını kim bilebilir. Sorun burada yatıyor işte.

İşin kötüsü ortada kafası karışmış bir grup var. Lars Ulrich geçtiğimiz ay içerisinde Hollanda'nın Ardshock dergisine bir röportaj verdi. "St. Anger'dan sonra bazı şeyleri yeniden canlandırmanın gerektiğini anladık, bu albüm grubun içinden yetiştiği köklere çok daha yakın olacak" şeklinde bir demeç vermişti. Albümü oturup dinledim. Sanırım Ulrich, Metallica'nın Load öncesi dönemini artık hatırlamıyor. Çünkü Death Magnetic sanki Load, Reload ve St. Anger albümlerinin kötü bir karışımı gibi. "The Day That Never Comes"daki vokalleri duyunca kendinizi Mama Said veya Until It Sleeps'in içinde sanıyorsunuz, gitar soloları ve davul atakları başladığında Frantic ve St. Anger'ı dinler gibi. Metallica'nın yaptığı en büyük yenilik albüme old school tarzından da öğeler katması ki, ilk single The Day That Never Comes bunun önemli örneklerinden. Ama zaten bu türe Amerikalılar çoktan speedcore, hardcore gibi isimleri yapıştırdılar bile. Dolayısıyla ortada yenilenmiş hiçbir şey yok. Albüm çok tipik bir punkcore şarkısı ile açılıyor. Komik geliyor ama bundan 15 yıl önce Offspring böyle şarkılar yapardı. Metallica'nın 15 seneki bir Offspring sounduna bunca albümden sonra ulaşması çok acı. Albümün geri kalanı çok kötü bir hard-metalcore ürünü. Sıkıcı, uzun, tekdüze gitar riffleri, çiğ davul atakları ve sürekli tekdüze giden bir vokal. Bir grubun kendi kendini bu şekilde baltalamasını cidden aklıma almıyor. Tabi parantez açmak lazım. Korn, Slipknot gibi grupları dinliyorsanız gelip bu albümü sabaha kadar savunabilirsiniz. Ama bizim derdimiz başka. Doro Pesch bir gün çıkıp gotik metal albümü yapsa ne denirse aynısı. Biz Metallica'yı kendi yarattığı ismin sınırlarında değerlendiriyoruz. Yoksa onu zaten bir türün içine aldığınızda sıradan bir grup statüsüne sokmuş oluyorsunuz ki gruba da olan bu.

Ben Metallica'nın bu albümden sonra bir daha geri dönebileceğini düşünmüyorum. Artık Metallica'nın yeni oluşturduğu sound ve gideceği yol bu. Bunu dinleyeceğiz. Dolayısıyla hayranların da kendisini buna alıştırması gerek. Tabi insanın aklına şu soru geliyor. Madem böyle albümler yapıyorsunuz, neden uzun süre sonra tur kapsamına aldığınız ülkelerde son 4 albümden hiçbir şarkıya yer vermeyip tamamen klasikleri çalıyorsunuz?