SUÇLU BULUNDU: FENERBAHÇE

Enke'nin intiharı ile ilgili çok bir şey yazmadık fark ettiniz. Açıkçası ortada çok spekülasyon dönerken bir şeyler yazmak istemedim. İntihar notları, polis araştırmaları, kariyerindeki başarısızlıklar, aile hayatı vesaire...Zaten 2 yaşındaki kızını kaybetmiş, sonra futbol hayatını etkileyen bir hastalık geçirmiş bir adamın, tam da sportif kariyeri yukarıya giderken ve birkaç ay sonra birçok kimsenin rüyasında bile göremeyeceği bir organizasyonda, nice efsanelerin koruduğu bir milli takım kalesini koruyacakken neden böyle bir işe kalkıştığını kendisi de dahil kimse açıklayamaz. Açıklayabilse kendisini o trenin altına bırakacağını sanmıyorum. Bu yüzden de üzerine konuşmayı çok gerekli bulmadım. Bir de intihar eden insanları hiçbir zaman anlayamadığımdandır. Bu çok derin bir konu ama dünya üzerinde başınıza gelmiş en büyük dert dahi sizin aldığınız nefesten vazgeçmenize sebep olamaz, olmamalı. Biraz da kızmışımdır hep o insanlara, bu yüzdendir belki. 2 yaşındaki çocuğunu kaybetmiş bir adamın acısını anlamamız imkansız, ama kariyerinin son 3-4 yılında, hayatının 2 çalkantılı tarafından sportif alanda olanın hafiften yukarıya gittiği zamanlar sırasında böyle bir seçim yapması...Dediğim gibi söyleyecek bir şey yok.

Almanlar da çok şey söyleyemediler. Belki de bu yüzden. Hepsinin kafasında "8 ay sonra dünya kupasında Alman milli takım kalesini koruyacak bir adam neden intihar eder?" sorusu vardı, kimbilir. Ballack, Löw, Beckenbauer, Lahm, Ragnick ve bir dolu insanın lafları hep aynı oldu "söyleyecek bir şey bulamıyorum". Hannover 96 dün yaptığı açıklama ile 1 numaralı formayı ebediyen emekliye ayırdı. Almanya'da Enke'yi anma törenleri düzenlendi sayısız, rastlamışsınızdır.

Peki beni bugün klavye başına oturtan ne? Türkiye'de bu olayın yarattığı ortam ve giderek, adım adım, çok tehlikeli biçimde büyüyen bir fikir. Bugün gazetelerden birinde son şeklini aldığını dehşetle gördüm. Haberin başlığı şu: İlk Depresyon Fenerbahçe. Türkiye'ye Enke'nin vefat haberi ilk olarak bazı yayın organlarında "Fenerbahçe'nin Milli Kalecisi Öldü" gibi bir spot ifadeyle verilmişti hatırlarsanız. O yolda adım adım gidildi ve bugün kalecinin intiharının kökünde Fenerbahçe'de yaşadığı tek maçlık maceranın yattığını uyandıracak haberler başladı. Dün Almanya'da, futbolcunun eşi Teresa ve doktoru Valentin Markser bir basın toplantısı yaptılar. Markser bu toplantıda futbolcunun Barcelona'da çok uzun süre yedek kalması (sadece 1 maç oynayabilmişti) ve Fenerbahçe'deki o meşhur İstanbulspor maçının onun kariyerinin dip noktaları olduğunu ve bu olaylardan sonra psikolojik yardım almaya başladığını ileri sürdü. Ancak bizde haberler böyle değil. Bizde Barcelona'da geçirdiği ve onun İstanbul'a gelmesine sebep olan o uzun yedeklik dönemi atlanarak spot ifadeye Fenerbahçe konuluyor. Bu tehlikeli bir gidiş, hem de çok tehlikeli. Basının, medya denetiminin, artık dördüncü erk haline geldiği ve kitleleri ne derece etkileyebileceği bilindiği bu dünyada, hele Türkiye ortamında, yarın bir gün herhangi bir taraftar grubu, Fenerbahçe'yi, bu ölüm sebebi ile suçlayan tezahüratlar yaparsa bunun altından kalkamayız. Yapılan yayınlarda son derece dikkatli olunması lazım. Bu tür keskin ifadeler başımıza büyk dertler açabilir. Evet Alman kalecinin intiharında, kendisine göre, Fenerbahçe'de yaşadığı o kötü tecrübenin ufak da olsa payı olabilir, bunu bilemeyiz ama bunu intiharın tetikleticisi Fenerbahçe diye yansıtmak düpedüz hedef göstermek olur. Türk basınının spekülasyondan, kaostan beslenerek tiraj artırdığını biliyoruz ama, bunlar tehlikeli sular aman diyeyim.

Büyük bir ihtimalle Fenerbahçe'nin bu olayla ilgili bir açıklama yapması ya da saygı belirten bir eylem yapması istenecek ama bunun da çok uygun olacağını düşünmüyorum. Sadece 1 maç oynatıp, protestolarla ve havalimanında yalnız başına yolladığınız bir adama, 6 yıl sonra hayata veda etmesi sonrası saygı göstermek de çok ironik kaçacaktır.

Kaldı ki, çok irdelemek istemediğim ve kısaca geçeceğim bir şey de var. 6 sene önce meydana gelmiş ve dünyada ne ilk ne de son olan bir olayın bir insanın hayatına kendi eliyle son vermesine bahane olup olmayacağı da tartışma konusu. Yukarıda belirttiğim gibi hiçbir şeyin o işi yapmaya bahane olmayacağını düşünen ben, Alman kalecinin yeşil sahalardakinden çok daha başka dertleri olduğunu düşünüyorum. Biz de bunu aklımızda bulundurarak olaya yaklaşalım. Cinayette tetiği çeken katilin ruhsal durumu genelde suça göre ikinci plandadır, ortadaki suç önemlidir. Bir insanın kendi canına kastetmesinde de asıl problemin eyleme götüren psikolojiyle beraber, en az onun kadar, eylemin kendisi olduğunu düşünüyorum.

Rahat uyusun yattığı yerde Robert Enke.