Annelerimiz bize sürekli "dışarı çıkın ve biraz hava alın" derdi. Bu sebeple sürekli sokaklardaydık, mahallenin belalılarıyla kavga edip futbol oynardık. Hayatımız aşağı yukarı bundan ibaretti. Büyümek için harika bir yoldu aslında, tek yaptığım kavga etmek ve futbol oynamaktı, o muhitlerde yaptığınız da budur. Ayrıca Govan'da bir dolu yüksek kaya vardı ve birinden diğerine atlayıp dururduk.
Bizim için tehlikenin hep isimleri vardı. Kraliçe, kral, intihar, elmaslar...Govan'ın altını üstüne getirir, birbirimizi yüksek yerlerden atlamak için gaza getirirdik. Ama genelde çocukken yaptığınız da budur, çünkü o zamanlar pek korkunuz yoktur. Güvercinleri kovalar, kiliselerin tepesine tırmanır, köprülerde dolaşırdık ve düşmekten hiçbir zaman korkmazdık.
Topluluk bilinci çok düzeydeydi, çünkü birbirimize çok bağlı yaşardık. Hep insanların kapılarını kilitlemediğine dair efsaneler duyarsınız ama bu gerçekten doğruydu. Harland and Wolff tersanesinin yakınında yaşardık, bütün gece tersane gürültüsü eşliğinde uyurdum ve işçilerin kalkıp inen çekiç gürültüleri kulağımda yankılanırdı. Ama buna bir süre sonra alışıyorsunuz, hatta şimdi Manchester'ın oldukça sakin bir muhitinde yaşıyorum ve zorlanıyorum.
O zamanlar çok fazla şeyimiz yoktu ama buna fakirlik diyemem. Karnımız her gün doyuyordu, her gün okula gidiyorduk, her zaman temiz ve derli topluydunuz. Banyomuz yoktu ama büyük bir küvetimiz vardı ve haftada 1 kez küvete girer, temizlenene kadar kendinizi keselerdiniz. İnsanlarda birbirlerine yardım etme bilinci sürekli üst düzeydeydi ve bugünden çok daha fazlaydı. Bütün komşularınızı tanırdınız ve muhtemelen de yarısıyla aynı işi yapardınız, bugün komşularımın yarısını tanımıyorum bile.
Bizim oralarda politik görüşünüz genelde anne-babanız tarafından belirlenirdi. Sizin aynen onlar gibi düşünerek büyümelerini isterlerdi. Annem de babam da işçi kökeninden gelmiş insanlardı. Gençliğimde bir dükkanda çırak olarak çalışırdım ve 1961'deki Çıraklar Grevi'nde liderlik etmiştim. Daha sonra 21 yaşında bir hırdavat dükkanında çırak olarak çalıştım. Daha o günlerden karar alıcı olmak ruhumda vardı. Bugün Govan çok farklı bir yer. Savaştan önce 147 bin nüfuslu bir yerdi. Bugün 20 bin civarında. Bunun sebebi tabii ki tersanelerdeki çöküş. Otomotiv endüstrisi ve mühendislik şirketleri bölgeye geldiğinden beri tersaneler sürekli geriledi.
Bugün sahip olduğum hafif asabi karakterim sanırım içimde hep vardı. Bu, kendine güvenmek ve insanları bir hedefe yöneltme isteğiyle alakalı ve çocukluktan beri böyleydim. O zaman da patronvari havalarım vardı ama bunu kendimi övmek için sergilemezdim, sadece önünüze çıkan engellere karşı güçlü durmalısınız. İleriye gitmek ve gerektiğinde kararları alan kişi olmak, zaman zaman da asabileşmek, bu hiç değişmedi. Bu, aslında Glasgow jenerasyonundan gelmemle ilgili, dünyanın her yerinde Glasgowlularla karşılaşıyorum ve kendi aksanımızla onlarla konuştuğumda, bu yörenin insanlarının nasıl dışa açılmak konusunda istekli olduklarını görüyorum.
Oyuncularıma sürekli şunu söylerim."Dünyanın en zor şeyi, hayatınız boyunca çalışabilmektir. Bana bakın, elime çocuk yaşta geldiğinizden beri, son 10 yılda hiç bir değişiklik farkettiniz mi? Yoksa hala başarıya aç mıyım? Öyleyse hayatınız boyunca daha iyi olmaya çalışmak kötü bir şey değildir."
50-55 yaşında emekliye ayrılan insanları görüyorum ve inanamıyorum. Ne yapacaklar, tüm gün evde oturup kahrolası gazeteleri mi okuyacaklar! Dışarıda hala onları bekleyen bir dünya varken.
----------------------------------
Sir Alex Ferguson futbol dünyasında kimsenin ulaşamayacağı bir tabloya imza atmış "başka adamlar"dandı.
Blogda kendisiyle ilgili yazılardan bir demet
Atla Gel Alex
Rafa'dan Alex'e Freudyen Yaklaşımlar
Ayakları Yere Değmeyen Bir Galli Çocuk
Modern Futbolun Kritik Teknik Direktör Hamleleri 2/10: Sir Alex Ferguson
Sir Alex İş ve İşçi Bulma Kurumu
Saadet İçin Her Zaman Para Gerekmez
Fergie'nin Saati
Sir Twitter'ın Kellesini Aldı
Sirler de Hata Yapar
İstikrarsızlıktan Menajerler Eskittim
The Man Who Shook Rangers
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder