Aşağı yukarı 2 sene önce, White Lies, 2. stüdyo albümleri Ritual'ın keyfini sürerken yazmıştık onlar hakkında. Aynı sene Pinkpop'ta keşfetmiştim onları, ardından geçtiğimiz yıl bir de Tilburg'da onları izledim, kasımda da Amsterdam'da izleyeceğim. Tüm zamanların en iyi çıkış albümlerinden birisini yaptılar 2009'da To Lose My Life ile. Nerede ise albümdeki her şarkı belli bir standartın üzerindeydi ve Death, To Lose My Life, E.S.T., From the Stars, grubun en üste koyduğu çıta Farewell to My Fairground ve Price of Love gibi hitler albümü o senenin en iyi albümlerinden birisi yaptı. Ardından Ritual ile aynı başarıyı tekrarlayamadılar ama bu kötü bşr albüm yaptıkları anlamına gelmiyorlardı çünkü beklentiyi çok üste çıkarmışlardı. Wikipedia yaptıkları müziği onları Post-punk revival ve indie rock olarak tanımlanmış ama bence indie rock tarafı net olarak daha ağır basıyor. White Lies'ın şarkılarını aslında isminde yer alan renkteki gibi tanımlayabiliriz. Hafif, berrak, kendini hissettirmeden akıp giden eserler icra ediyorlar.
2 sene sonra 3. stüdyo albümünü de çaktılar. Grubun vokalisti Harry McVeigh "bazen en güzel şarkılar en basit melodilerden çıkar" diyerek tanıttı albümlerini. Big TV albüme adını veren şarkıyla açılıyor ve ardından ilk video şarkısı There Goes My Love Again ile devam ediyor. Çok iyi bir albüm açılışı olduğunu itraf etmek lazım, ayrıca bana iingilizcede "cocoon" yani "koza" kelimesinin aynı zamanda "koza örmek" anlamında fiil olarak da kullanıldığını öğreten bu güzel şarkıyı saygıyla selamlıyorum (Bu arada yeri gelmişken belirteyim hem bir önceki albümdeki Bigger Than Us hem de bu albümdeki There Goes My Love Again videolarının şarkılarla karşılaştırılmayacak derecede kötü olduğunu söylemek lazım). Ardından kısa bir introdan sonra First Time Caller ve Mother Tongue geliyorlar, albümün hızlı girişi sonrası biraz nefes alma şarkıları ve ardından albümün bana göre 3.hiti Getting Even geliyor. Yalnız bu şarkının nakarat kısmının iyi düzenlenmediğini düşünüyorum, orada bir melodisizlik seziyorum. İzleyen Change bana Price of Love'ın giriş kısmını hatırlattı ki grubun ender slow şarkılarından bir tanesi. Ardından gelen Be Your Man ve 2.kısa intro Big TV'nin bir başka hiti Tricky to Love'a bizi hazırlıyor. Heaven Wait ve Goldmine ile kapanıyor albüm.
İtiraf etmek lazım Big TV'yi illa bir yere koyacaksak Ritual'ın yanına koyarız. Ama şunu da söylemek lazım, McVeigh'in belirttiği "basit melodiler" sözü hakikaten de albümü iyi analiz edilerek verilmiş bir demeç. To Lose My Life daha alternatif, Ritual da daha progresif albümlerdi. Big TV'de ise Brit-rock'a da kaymış bir uçuculuk var. Bundan bir sonraki albümü daha sağlam yapmak zorunda bana göre White Lies, çünkü çok sağlam bir grup haline gelme şansları var. Yine de bu yazın piyasaya sürülen en iyi albümlerinden birisi olduğunu kabul etmek lazım. Türün sevdalıları üzerine atlasın.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder