KIŞLANIN GÖLGESİNDE KÖKLERE DÖNÜŞ

Eski topraklar ana yurduna geri döndü. Gorky ve benimi için böyle bir tanımlama sanırım yanlış olmaz. Zira valide ve pederi doğma büyüme, kendisi de 1979-85 yılları arası Kapıağası tayfasındandır. Bana geldiğimizde de 1992-95 yılları arasında ikame etmiş bulunuyoruz. Bilenler için Kışla tarafındaki bölüm. Bu şekilde İnönü de maç anlatır gibi oldu gerçi.

Ne zamandır içimizde ukteydi eski mekanı ziyaret etmek. Selimiye’yi, Üsküdar Anadolu’yu o toprak sahada tel örgülerin arkasından beleş online vaziyetinde yad etmek. Araştırdık ettik. Hepimiz için Selimiye’nin uygun bir maçını bulduk nihayet. Gorky, Barad ve Forzabiran üçlüsü olarak her ne kadar zirve iddiası olmamasına rağmen maça gitmeye karar verdik. Zirve umurumuzda değildi. Sevinmek için sevmedik sonuçta. (Barad-dur)




















Kısa bir telefon trafiği sonrası, Selimiye stadı girişinde buluştuk. Ben son olarak bu stada bir tanıdığımızın top oynadığı Dikilitaş’ın maçını izlemeye gelmiştim. Tabi o yıllarda soğuk savaş hala devam ediyordu. 2 TL tutarındaki biletimizi alıp, cepte forzabrian’ın tedarik ettiği çekirdek poşetleri eşliğinde tribündeki yerimizi aldık. Herkes İnönü’den bahseder ama gördük ki Selimiye stadının da eşsiz bir kışla ve deniz manzarası var.

Sahanın ve tribünlerin bu yeni halini görünce duygulanmamak elde değildi. Soğuk içimize işlerken bir yandan ısınan futbolcuları izliyoruz. (Gorky)




















Ankara 19 Mayıs ya da Kasımpaşa Stadları’ndan yakınen bildiğimiz suni çim mevzusu, burada daha çok halı sahayı andıran bir görüntü sunsa da bizlere yemyeşil zemin üzerinde salınan her iki takım oyuncuları bünyedeki motivasyonu sağlıyor nitekim. Maçın ilk düdüğüyle 3’lü ya da omuz omuza yerine yoğun “çıt çıt” sesleri hakim bizim gruba. İlk 10 dakikada Selimiyespor’un daha iyi takım olduğu, golü aradığı, 10 numaranın kumaşının iyi olduğu ama şımarıklılığının ağır bastığı, sağ kanattan bindirmelerin yoğun olduğu, Batı Trakya’nın pivot forvet tadındaki 11 numarasıyla bir şeyler yapmaya çalıştığı yorumları çekirdek kabuklarıyla birlikte ağızlardan fışkıran anekdotlar oluyor. İlk yarının ortalarında Selimiyespor golü bulurken, maç topunun bir pozisyon önce turuncu bir başka topla değiştirilmesi, bizim için devre sonuna kadar geyik yapmak için yeterli bir kriter aynı zamanda. 10 numaranın hazırladığı ancak pozisyonu tamamlayan şandelin direği bulduğu 2. gol denemesiyle devre kapanıyor.

























2. devre ise Selimiyespor’un kaçırdığı 2-3 net gol pozisyonunun dışında tam bir orta saha mücadelesi şeklinde son buluyor. Zaten biz de fazlasıyla üşüdüğümüz için bitse de gitsek moduna geçiyoruz. Tabii Barad-dur’un Selimiyespor adına sıklıkla vurgu yaptığı “valla bizim takımdan iyi oynuyorlar” tekerlemesini de bu devrenin notlarına ilave etmekte fayda var. Tribünlerden ayrılırken, deplasman takımının stad önünde bekleyen otobüse üzerlerini değiştirmeden doluşmaları bir amatör lig maçına geldiğimizi sonuna kadar bize hatırlatıyor haliyle. Stad çıkışında gözümüze çarpan uyarı tabelasını biraz gülerek biraz da “Başkan dedi ki Alaattin Metin” abimizin kulaklarını çınlatarak fotoğraflayıp tatil gününün kalanına bırakıveriyoruz kendimizi. (forzabrian)






















by Barad-dur, forzabrian, Gorky