MİLAN RAPAİC

Bir televizyon kanalı, gece yarısı son dakika haberi. Rapaic Fener’de diyor. Bir yıl önce Juventus ve Milan’ın talip olduğunu gazetelerden takip ettiğimiz Rapaic bu galiba. Klasik transfer sonrası tebessümü haddini aşmış, zıplıyorum evde.

İlk haftalar, Rapa geçen yıldan kalan sakatlığınin etkisinde, oynayamıyor. Klasik homurdanmalar. Sakat adam niye alındı, Fener’de yine transfer faciası, paralar çöpe mi gitti? Rapaic o ayki maaşını almayacağını ilan ediyor, haketmedim diyor.. Rapaic gönüllerde..

Çaykur Rizespor maçı. Takım yeni kurulmuş, kronik sorunlar, gol atamıyoruz. Souleymanou yıldızlaşmış, Rapaic oyuna giriyor. Frikik kullanıyoruz. Yanımdaki arkadaşa söylüyorum, "fotoğraf makinası olacaktı ki şimdi", tam cephesindeyiz pozisyonun. Goool, 1-0 alıyoruz.. Rapaic sahada.

Kötü giden takımda yükseliyor, Adana’da harika bir gol atıyor. Ama kötü sonuç üzerine Denizli’nin açıklamaları var: Denizlispor maçında Fenerbahçe en iyi futbolunu oynayacak. Sahnede Balic-Rapaic-Anderson üçlüsü. İkinci yarının ilk 10 dakikasında 3 gol geliyor. Sonrasında Ankaragücü ve Trabzon maçlarının asist kralı Rapaic. Rapaic şovuna başlıyor..

İçeride Rapaic hep çok iyi, dışarıda da genelde Revivo'yla beraber oynuyorlar, takım düşe kalka gidiyor ama o hep elinden gelenin en iyisini yapıyor. Sağda oynuyor, solda oynuyor.. Ara sıra küsüp hakeme bağırıyor, o hep bildiğimiz hareketini yapıyor, iki kolunu da arkaya doğru kaldırıp hakeme başkaldırıyor. Sevimli itirazlar. Sonra haylaz çocuklar gibi çaktırmadan tekrar dönüyor oyuna, rakibin içinden geçiyor, bir şeyler yapıyor, ediyor; 3 dakikada 90 dakikayı çıkarıyor gibi gözüküyor. Rapaic’i izlemek bir zevk.

Takım şampiyonluğa gidiyor, Adana maçında çok iyi bir golü var. Onun kadar iyi penaltı atanını görmedim bugüne kadar. Ruh halini hiç belli etmeyen donuk bakışlarının ardında futbolu deli gibi seven bir çocuk var, tek sorun çabuk küsmesi. Galatasaray kupa maçından sonra deli gibi seviniyor misal. Hep alçakgönüllü.. Rol yapmıyor, gözlerinden anlayabiliyorsunuz. Tembelliği herkesi cezbediyor, aslında bütün taraftarlar onda kendi halı saha futbolunu görüyor biraz.. Kızsalar da yeri ayrı kalplerinde, çünkü haftaya bir halı saha maçları daha var..

Meşhur maçı.. "Hata var, hata var Rapaic ve 3-2". "Solda Rapaic, içeride Andersson, orta Uçe ve gool Uçe ve gool". "Rapaic birer birer sıyrıldı rakiplerinden, Rapaic karşı karşıya, aşırtma bir vuruş ve gooool, Rapaic atıyor 4 oluyor, Rapaic atıyor 4 oluyor.." Haylaz haylaz seviniyor yine. Galatasaray maçındaki muazzam 2. golün hazırlayıcısı da o.. Ayrıca o maçta 1-0 öndeyken 2. gole rahatça gidebilirken topu taca atan da o. Son numarasını Samsun’da yapıyor, Baidoo’nun içinden geçiyor, şampiyonuz. Hayatının en skorer yıllarından birini geçiriyor.. Uzun zamandır özlediği şampiyonluğa kavuşmuş.. Gözleri parlıyor, Faik Çetiner’in programında yine de en sevimlisi o.. Johnson’ın kısık sesiyle dalga geçiyor.. O soğuk görünüşünün ardındaki nedir?

Bir sonraki sezon.. İlk hafta komik bir şekilde gözünden sakatlanıyor, haftalarca ortada yok. Avrupa kupası maçlarında pek oynayamıyor, oynasa da iyi değil. Yine tembelliği tutmuş.. Takım kötü gidiyor. Dedikodular had safhada. Meşhur Aziz Yıldırım görüşmesi, başkanın onun önüne Marlboro attığı söyleniyor.. O yine bildiğimiz gibi, aklına esiyor oynuyor, bazen ortalarda göremiyorsunuz.. Ama varsa yoksa Rap Rap Rapaic..

İkinci yari Lorant’ın gelişiyle yedek kulübesini mesken ediniyor. Kendisine iş düştüğünde hiç gürültü yapmadan çıkıyor ortaya, yapabildiğini yapıyor, topla boğuşuyor, rakibiyle asla.. Sinsice ceza sahasına girip kornerden gelen topa ön çizgiden füze gibi vurduğu şutu hatırlıyorsunuz değil mi? Ben o kalenin arkasındaydım. Unutamayacağım anlardan biridir.. Düşe kalka sezonu bitiriyor. İlk sezonun sonunda sıkça dile getirilen şey yine gündemde, ayrılacağı söyleniyor. Ama kalıyor. Kimse gitmemesinden pişman değil gibi. Varlığı insana bir huzur veriyor sanki..

İzleyen sezonun ilk yarısı da pek yok ortalarda. Yine çağrılırsa çıkıyor oynuyor, yedek kaldım diye sızlanmıyor sağda solda. Ömer Karabacak anlatıyor, ‘Temmuz ayı, güneş gözlüklü, arka cebinde bir paket marlboro, gömlekli İtalyan tipli bir adam geldi. O sıralar çok geliyor menajerler kulübe. Onlardan biri sandık. Sonra öğrendik ki Rapaic'miş.. Hadi canım dedik. Birkaç hafta sonra beraber antrenmandaydık..’

Sene 2003. Yılın ilk karı yağmış. Antrenman Samandıra’daki zeminin berbatlığı yüzünden Dereağzı’na alınmış. İşimiz var, gittik.. Antrenmanı izliyoruz. Daha birkaç hafta öncesindeki bir olayı anlatıyor iş arkadaşım. Rapaic’in menejeri geliyor Türkiye’ye. Uzun uzun sohbet ediyorlar. Rapaic’in bir şeylerden rahatsız olduğunu ve kendisini Türkiye’ye çağırdığını anlatıyor. Hatta elinde birçok oyuncunun da olduğunu söylüyor. Materazzi de bunlardan birisi, istesinler yarın getireyim diye de iddia ediyor. Onu konuşuyoruz. Sahada Rapaic yine bildiğimiz gibi, bir pozisyonda pas alamıyor, söylene söylene dönüyor geri. İkimiz birbirimize bakıyoruz. Seviyoruz bu adamı..

Diyorum ya çok garip bir şey. Bir sıcaklık var onda, yüzünde bir şeyler var belki. Dünya Kupası’nda sırf onun için İtalya’nın yenilişine sevinmişiz. Devre arasında ısınırken attığı şutları bile izlerdi bu taraftar, yerinden oynamazdı pek çoğu. Devre arasında alkışı kaç statta duyarsınız ki, ya da hiç devre arasında binlerce kişi "aaah" çekti mi direkten dönen bir topa.Tadını tam olarak alamadığımız oyuncuların arasına eklendi Rapaic. Seni istesek de unutamayacağız çünkü 2001 şampiyonluğu için hazırlanmış her karede arkası dönük, yüzünü saklayan birisi var. Biz onun sen olduğunu biliyoruz!

by tunchay