DÜN GECE NE OLDU?

Açık konuşarak başlayalım. Maçtan önce, iki kötü takımın iyi maçını bekliyorduk. Beşiktaş'ın da kazanmasıyla ikisinden birinin kopacak olması kesinleşmişti ve daha iyi oynayan umudunu son haftalara taşıyabilecekti. Maç öncesi gerginliğin de "Emre Belözoğlu" dışında fazla olmaması umut vericiydi.

Maçın başlamasına az kala, İnanç'ın maç ne olur sorusuna, "abi iyi maç olsun da sonuç farketmez" demiştim. Onun cevabı daha sertti. "Ya bırak bu futbolu seviyorum ayaklarını, yenelim yeter isterse boktan 1-0'la olsun." Dünkü maçı 1-0 almaktansa sıkı bir 2-1 mağlubiyeti bile tercih ederdim, bu bir gerçek.

Aslında, ezeli rekabetin 100. yılının galası görkemli bir törenle yapıldı, diyebiliriz. Bir asrı deviren rekabette, özellikle son yıllarda fazla silik kaldıklarını düşünen futbolcular, bu kez sazı elde aldılar ve gecenin en çok konuşulan isimleri oldular. Zaten onların o son dakikadaki horoz dövüşü durumu olmasa, maçta yorumlanabilecek fazla şey kalmayacaktı.

Maçın genel analiziyle başlayalım. 10 senedir konuşulan bir konu var. Galatasaray'ın Kadıköy'deki maçlara gergin ve moralsiz başladığına dair. Ben maçtan önce, artık aynı olayın Fenerbahçeli futbolcuların da üzerinde bir baskı oluşturduğuna emindim. Özellikle geçen yılki şampiyonluk maçında ayakları tutulmuş gibi ne yaptığını bilmeden oynayan takım, bu yılki maç için de endişe vericiydi.

Kaldı ki, ilk 20 dakika bu endişeyi doğrular nitelikteydi. Diziliş olarak baktığınızda, eldekilerle yapılabilecek en doğru şeyin yapıldığını düşünebilirdiniz. Ama bu dizilişle bağdaşmayan bir oyun anlayışı vardı sahada. Deivid ve Uğur fazla kenarda, Güiza fazla karışık alanda.

Galatasaray da, elindeki kadronun Lincoln dışında en iyi haliyle sahadaydı. Aslına bakarsanız diziliş olarak da iki takımın aynı şekilde sahada olduğunu da söyleyebiliriz. Ancak Galatasaray'ın kanatlardaki adamlarının daha meziyetli oluşu, bu dizilişi ofansif anlamda daha büyük başarıya dönüştürebilecek güçteydi. Fenerbahçe'nin ise geride ve ortadaki elemanları savunma anlamında daha sağlamdı.

Dakikalar geçtikçe, Galatasaray'ın baskın oynamaya çalıştığı oyun, pozisyon anlamında sonuç vermeyince, Fenerbahçe Emre'nin oyuna katılımıyla ve Deivid'in orta sahaya yaklaşmasıyla en azından topu ayağında tutmaya başladı. Biz ise bu dakikalarda aradan atılacak pasların ne derece etkili olabileceğini görmekle meşguldük.

Fenerbahçe için olabilecek en kötü şeylerden birisi Selçuk'un sarı kart görmesi ve gerginleşmeye başlayan maçta kırmızı karta yakın hal ve tavırlar sergilemesi oldu. Teorik anlamda baktığınızda Selçuk'un oyundan alınmasını ve kenarda bekleyen formda Deniz'in girmesini haklı bulabilirsiniz. Ancak ilk yarının uzatma dakikalarında bu değişikliğin yapılması, oyuncu ilişkileri ve psikolojisi konusunda Aragones'in berbat hareketlerine bir yenisini daha ekledi. Soyunma odasına gitmeye bu kadar az zaman kalmışken yapılan bu değişiklik gerçekten akılalmaz.

Biraz daha geriye dönelim. Gökhan'ın sakatlanması ve Fenerbahçe'nin Edusuz bir halde zaten sağlam durmayan savunmasına bir balans ayarı yapılması zorunluluğu da tehdit edici bir durumdu. Böyle bir maçta Yasin-Lugano ikilisine dönmektense, Deniz'i sağbek olarak oyuna alıp Önder-Lugano'yu bozmamasını beklerdim Aragones'ten. Ama o Deniz'in sağbek oynadığını bile bilmiyor olabilir, üzerine gitmemek lazım.

İkinci yarı başlarken, Galatasaray'ın oyunu daha fazla kontrol edeceği ve rakip üstüne baskı kuracağını bekliyorduk. Aksine daha derli toplu başlayan Fenerbahçe oldu. Orta alanda top kapmada takıma ekstra katkı sağlayan ve bunun yanında ileriye de destek olan Deniz, beklentileri değiştiren adamdı aslında. İki takım da birer net pozisyon buldu bu arada. Ama sonrası tam bir fiyasko. Kontraatak yapamayan bir Fenerbahçe, rakibi sıkıştıramayan bir Galatasaray. Berbat bir Güiza, yani 10 üzerinden puan veriliyor ya, 1 yazmaya utanırım o derece.

Fenerbahçe'de araya top atabilecek tek adam Deivid'in kenara gelmesi de, Uğur Boral sahada dururken yanlış bir hareketti bence. Gerçi Deivid sahada dursa, daha iyisi olur muydu, onu da kestirmek imkansız ya, olsun.

Galatasaray'da Baros'un etkisizliği, Arda ve Kewell'ın ikinci yarıda kendilerinden bekleneni neredeyse hiç yapamamaları ve Lincoln'ün girdikten sonra ne yaptığını bilmeyen halleri, pozisyon kısırlığının en temel sebepleriydi.

Bu kadar kötü bir maç demişken, iki takımın savunma oyuncularının da hakkını yemeyelim. Birbirleriyle didişmek dışında oyuna konsantre oldukları anlarda Lugano, Emre Aşık, Yasin, Önder, Hakan Balta, Mehmet Topal gayet iyi oyun oynadılar. Kendilerinden bekleneni fazlasıyla yerine getirdiler.

Gelelim son dakikaya. Artık maçın son anları, bir frikik kazanılmış, her şey olabilir. Maç düşe kalka bir şekilde o dakikaya kadar da getirilmiş, artık son pozisyon. Sen niye arkadan adama kafa atarsın ey Lugano? Sonrası tam bir facia zaten. Lütfen kimse, suçu hep rakip takımın topçularında görmesin. Ortada germeye çalışan bir kitle, bir de sakinleştirmeye çalışan kesim vardı. Lugano, Emre Aşık, Sabri, Emre Belözoğlu, Semih, Arda; direk sorumlular. Lugano kafadan kaybetti zaten, kendisi de farkındaki maç sonrası en doğru dürüst açıklamayı yapan da o. "Yaptım kusura bakmayın herkesten özür dilerim" tadında. Emre Aşık'ı çocukluğundan beri tanıyoruz, masum olmadığını kolaylıkla düşünebiliriz; ama görünürde de yaptığı bir şey yok, hakkını yemeyelim. Sabri'nin şu maçta atılmaması mucize! Arda, Semih tansiyonu kaldıramadı, arkadaşlıklarına yazık oldu. Emre Belözoğlu, normal standartlarındaydı aslına bakarsanız. Ben onun bu maç kesinlikle kırmızı göreceğini bekliyordum, ama son dakikada bile en azından direk olarak rakibe fiziki müdahalede bulunmadı, şaşırtıcı.

Bir de o kalabalıkta olayı geren diğerleri var. Mehmet Topal'ın maçın klasik hareketi "ümüğünü sıkarım"la Lugano'nun gözlerini patlatmasına sebebiyet vermesi, "Volkan nerelerde yav, kaçırmazdı bu işleri" diye düşündüğümüz anlarda, kendisinin tombala çekmesi ve tribünleri delirtmesi; kavganın içinde bitiveren ve abuk subuk hareketleriyle ortalığın karışmasına katkı sağlayan Kazım; o kalabalıkta Semih'in boğazına yapışan Nonda da yardımcı oyuncular olarak ödül kazanmayı hakettiler.

Bir lafımız da delikanlılıkla ilgili olsun. Artık kavgaların da boku çıktı yahu. Eskiden böyle kavgalar olunca, bir standardı olurdu. Yani orada kavga edenler, harbiden o an gözleri döndükleri için girişirdi birbirine ve sinirini zaptedemeyen adamlara ne kadar kızsak da hoşgörmeye çalışırdık. Şimdi ise bir acayip işler. Olaylar çıkmaya başladı, herkes birbiriyle didişiyor, ama bir kısım da sürekli yerlerde. Nasıl kendilerini yere atıyorlar? Madem kavga ediyorsunuz adam gibi ayakta durun yahu, o nedir?

İyisiyle kötüsüyle unutmak istediğimiz bir maç cereyan buldu Sami Yen'de. Cezaların havada uçuşması temennimiz. İki takımın da fazla iddiası olmadığı için PFDK'nın da bu konuda cömert davranacağını öngörebiliriz. Tatsız olan taraf, Uğur Boral'ın sözlerinde saklı biraz. "Anladık ki dışarıdaki dostluklar yalanmış!"

Adnan Polat'a değinelim mi? Yoksa o sözü duyduğumuz an kanımızın donduğunu söyleyip bırakalım mı? Sahada futbol yok, sahada hiçbir şey yok ve adam hala komplo diyor!

by tunchay