AĞIR ABİ

Bu yazıyı bir hayli uzun süredir yazmak istiyordum ama bugüne nasip oldu anca. Bazı bloglardaki "az önce postayla geldi, cillop gibi yatıyor şu an masanın üzerinde açmaya bile korkuyorum" türü sahip olduğu şeyi plütonyum gibi anlatan yazılar gibi olacak ama kusura bakmayın. Bir de hayvanını anlatan var biliyorsunuz. Bizim de yukarıda iki aydır 2 çöpçü 2 Japon var ama daha isimlerini bile koyamadım. Çöpçülerin birine Ares birine Zeus, Japonların birine Kira öbürüne de L düşünüyorum ama bakalım. Neyse biraz daha anlatırsam, "bu da bizim küçük hanımefendi Tarçın, dün gece de çok hırçındı, ama sonra uyudu, zaman zaman da kızışmıştı" diye kedisinin 32 plandan resmini çekip koyanlara benzeyeceğim. Ayrıca Tarçın ne lan? Neyse benim anlatacağım şey başka.

Evlilik takdir ettiğimiz bir müessese. İnsan hayatında o gün kadar olmadığı bazı şeyleri hayatına sokmaya başlıyor ve zevk alması halinde de bu müesseseye olan bakışı pozitif anlamda gelişiyor. Ben bu yanı kısa geçeceğim Canarino'nun kendi blogunda çok hoş bir yazı var oraya atayım sizi. Bana bu müessesenin kazandırdığı en güzel şeylerden birisi yukarıdaki alettir. Şimdi bahsedeceğim şeyi 80'li yılların başında veya 70'lerin sonunda doğmuş adamlar daha iyi anlayacaktır. Eski elektronik aletlerin bir ağırlığı vardır. Günümüzün teknoloji harikalarında olduğu gibi çok amaçlı, çok fazla fonksiyonu bulunan aletlerden değillerdir ama az iş yapsalar da yaptıkları işi tam yaparlar. Özellikle eski Alman ürünlerinde vardır bu. Resmen Alman disiplini elektronik aletlere geçmiştir. Hiç unutmam bizimkilerin evlenmeden önce 1979'da aldıkları bir Siemens televizyon vardı. 2009 yılına geldik, o televizyon hala çalışıyor. 1-2 kez tamir geçirdi ama hiç bir zaman teklemedi. Hep görev adamı oldu. Bizim eve Vestel'dir, Samsung'dur, Sonydir ne başka yıldız oyuncu televizyonlar girdi geçti ama o hep yerinde kaldı. Alman disiplini işte. Bu resimlerdeki müzik seti de öyle bir alet. Eşimin evlenmeden önce aldığı ve bize kazandırdığı bir şaheser. Japonların ilk harikalarından, Pioneer marka bir minyatür Jukebox aslında. Yapım tarihi 2000'lerden önceye dayanıyor. İçine 25 tane cd'yi atıp random tuşuna basıyorsunuz, o 25 cdden istediği şarkıyı seçip çalıyor. Benim buna benzer gördüğüm ilk müzik seti lisede bir arkadaşımın evinde gördüğüm Kenwood müzik setiydi ve aynı anda ancak 3 tane cd alabiliyordu. Aşağı yukarı o da 90'ların sonuna rastlar işte. Şimdi, eve satın alabileceğiniz, bu yapıda bir müzik seti kaç tane cdyi alabiliyor bilmiyorum. Aletin ses kalitesi benim bugüne kadar gördüğüm en iyi örnek. Sırf bu aletin varlığı yüzünden son aylarda orijinal cd satın alma sayım arttı zira mp3 çalamıyor, o yılların audio teknolojisi göz önüne alınırsa normal.

Velhasıl bu eski aletlere saygı duymak gerekir. Kıyıda köşede uzun süredir kullanmadığınız müzik seti, radyo falan varsa bir köşeye atıp iPod, mp3player gibi aletlerin yanında üvey evlat muamelesi yapmayın derim. Sizin ceremenizi çok çekti onlar. Hollanda'ya gelene kadar ben Commodore 64'ün kafa ayarı teybini bile saklıyordum be. Ne yapacağdım, Pentium IV 2.8 ghz gördük diye çöpe mi atacağdım?