KADI KIZI

Galatasaray, Tobol Kostanay maçı ile 2009-10 sezonunu resmi olarak açtığından beri maç kaybetmedi ve o maç dışında beraberlik yüzü dahi görmedi. Ligde aldığı 3 maçta 3 galibiyet performansı onun 2000-01, 2002-03, 2004-05 ve 2007-08 sezonlarıyla aynı performansa ulaşmasını da sağladı. Ancak belirtelim bu geçmiş dört sezonda da Galatasaray dördüncü haftada hep puan kaybı yapmış ve 12 puana ulaşamamıştı. Yani Rijkaard'ın ekibi Ankaraspor deplasmanından galip gelirse 21. yüzyılda kulüp tarihinin en iyi sezon başlangıcına imza atmış olacak. Bu dikkat çekici bir unsur elbet. Maç başına 3.6 oranındaki gol ortalaması, işin içine Avrupa maçları da katıldığında 3.5 gibi bir rakamda kalıyor. Bunlar da önemli istatistikler. Bunların tümü Galatasaray hakkında ve takımın bu seneki çizeceği yol ile ilgili bir bilgi veriyor mu bize? Bir kaç ipucu veriyor ama ben hala Galatasaray'ı sağlıklı şekilde değerlendirmek için belli bir sürenin geçmesi gerektiğini düşünenlerdenim. Örneğin 27 Eylülde Eskişehirspor maçıyla başlayıp 1 Kasımdaki Sivasspor maçıyla biten, içinde Trabzonspor ve Fenerbahçe maçları ile 2 Avrupa Ligi maçını barındıran Ekim ayındaki tablonun Galatasaray'ın bu seneki gücünü göstermesi açısından çok daha faydalı bilgiler vereceği kanaatindeyim. Yine de bu bir kaç saptama yapmamaıza engel olamaz.

Kabul etmek lazım. 20 yıldır Galatasaray'ı izliyorum. Karl Heinz Feldkamp'ın 15 yıl önce görev yaptığı takımı bir kenara bırakırsak, Fatih Terim'in 4 senelik dönemi de dahil, bu kadar dikine oynamaya istekli bir Galatasaray görmemiştim. Bakın dikine oynayabilmeyi başarmaktan bahsetmiyorum (ki bu konuda da başarısını anlatacağız), bunu oynama isteğinden bahsediyorum. Galatasaray'ın yan paslarla olgunlaşmaya çalışan ataklarını izlemekten 5-6 yıldır bıkmış olan seyircisini bu derece umutlandıran, dün akşam olduğu gibi tribünlerde susturmayan şey de bu. Rijkaard Galatasaray'ın hücum kesmekte oldukça başarılı ama ayağa pas oynamakta zorlanan defans ve orta saha hattını çabuk geçerek, yapılacak olgunlaşma paslarını hücum hattında yapmanın önemini kavramış durumda. Elano'nun attığı harika gol sonrası Arda ile taç çizgisi kenarında yaptıkları üstüste 8 kısa pas ve ardından Elano'nun Arda'yı kaçırması bunun çok net bir örneği Bu pasları kendi sahanızda yaparsanız rakip sizden topu kapmak için pres yapacaktır, rakip sahada yaparsanız atağı durdurmak için faul...Bu basit gerçeği yıllar sonra bir Galatasaray hocasının kavraması önemli bir aşama.

Bu dikine oynama isteği, beraberinde bir cesaret ve kendine güven de getiriyor tabi. Galatasaray'lı futbolcuların bazıları futbol hayatları boyunca yapmaya cesaret edemedikleri bazı hamleleri yapıyorlar şu andaki kariyerlerinde. Gökhan Zan gibi, 2 sene önce futbol topunun momentumu hakkında hala tam bilgisi olmayan bir adamın dün maçın son dakikalarında taç çizgisinde topun dibine girerek Sabri'ye attığı kepçe pas bunun en net örneklerinden birisi. Servet'in hücuma katkıyı, top ayağında ileriye fırlamadan da, dördüncü golde Arda'nın göğsüne bıraktığı o bombeli topla da yapabileceğinin farkına varması da bir diğer örnek. Futbolda takım oyununa oturtulmuş sistem, eğer o oyuncular tarafından benimsenirse futbolcuların kalitesinde de bir yükselmeye ön ayak olurlar. Lucescu Galatasarayının o aşırı muhafazakar ama oturmuş sisteminin, Fleurquin ve Victoria gibi iki oyuncuyu, kendi potansiyellerinin neredeyse iki kat üstüne çıkarması bunun bir örneğidir. Gökhan, Sabri, Hakan Balta, Ayhan, Mustafa Sarp gibi oyunculara olan da bu.

Rijkaard'ın dün, Elano'yu sahaya sürdüğünde ortaya çıkan görüntü çok netti. Hollandalı Elano'ya takımda yer bulmaya uğraşıyor. Mark Hughes Manchester City'den Elano'yu gönderirken, onu Ireland ve Barry'nin önündeki hücuma dönük orta saha oyuncularından, kanatlara kaydırma olasılığı en düşük oyuncu olması ve oyunun iki yönünde de yeterli performans gösterememesi sebebiyle seçmişti. Rijkaard'ın başında da aynı problem var. Orta sahadaki süpürücü ikilinin önündeki bölgeye monte etmeye çalışıyor Brezilyalı'yı. Dün akşam attığı gol hakkında çok fazla konuşmak yersiz olur ama gol dışında sahadaki onbir içinde, sistemde en eğreti duran dişlinin o olduğu çok açıktı. Galatasaray'ın bu sene, dün akşamki anlık patlamalar dışında, istikrarlı olarak yararlanabileceği bir oyuncu olacağı konusunda şüphelerim var. Tabi kenar yönetim onu ufak çapta bir değişime tabi tutabilirse bu şüpheler de azalacaktır.

Gelelim göze çarpan bir kaç probleme. Herkesin dilindeki Aydın'la başlamak lazım. Genel eleştirileri haklı buluyorum. Aydın, dün yarım devre oynayan Elano bir kenara bırakıldığında, sahada Galatasaray'ın en fazla aksayan adamıydı. Onun, henüz sahada oynanmaya çalışılan sistemi tam olarak kavrayamadığını düşünüyorum. Genç oyuncunun aslında çok önemli bir görevi var. Galatasaray kalesine kullanılan duran toplarda rakip sahada bekliyor Aydın. Yani bu topları karşılayan Galatasaray'lı oyuncuların, hızlı hücuma çıkıp, baskın yapmak için ilk göreceği adam. Bu fırsat bir kaç kez geldi Galatasaray'ın ayağına ama Aydın hem çok kötü pas seçimleri yaptı hem de zamanlaması çok kötüydü. Yani doğru adama, doğru zamanda, doğru şekilde pas veremiyor. Bu problem teknik-taktik çalışma ile giderilebilecek bir problem. Sabri Sarıoğlu'nun bu yönde bu sene gösterdiği aşama çok önemli.



















İkinci muhtemel problem oyunun temposu hakkında. Şimdi yukarıda Galatasaray'ın sürekli dikine oynama isteğinde olan bir takım olduğunu belirttik. Ancak şu var ki bu istek oyunun bazı bölümlerinde "hızlı şekilde dikine oynama" isteğine dönüşüyor. Bunun sahadaki yansıması da acelecilik oluyor. Bu acelecilik orta saha oyuncularının zaman zaman kafasının karışmasına ve hücum hattındaki yanlış paslara yol açabiliyor. Dün sahanın en iyilerinden olan ve daha önce de söylediğim gibi Galatasaray orta sahasına çok şey katacağını düşündüğüm Mustafa Sarp'ın dahi 2 tane, rakibi ani hücuma kaldıracak pas hatası vardı. Tamam topu ayağına alan oyuncunun ilk olarak kendisinden daha ilerideki oyuncuyu düşünmesi, takdir edilecek bir özellik ama bu bir sonraki hamleyi düşünmeden, acele ile yapılan verkaç denemesi, ara pası, şut gibi aksiyonlara dönüşünce başarı olasılığı oldukça düşüyor. Galatasaray'ın bu başarısız organizasyonları, takıma aşırı bir güç yüklemesine ve son dakikalarda Ayhan, Mustafa Sarp gibi oyuncuların tükenmesine yol açıyor. Bu şubat ayında iki cephede devam edileceğini ön görürsek ufak problemler yaratabilir.

Ve Milan Baros...Taraftarların desteği takdire şayan. En formsuz döneminde bile 2 gol atması da. Ama Baros bu sistemin ileri ucundaki nokta adam değil bu çok bariz biçimde ortada. Dün ilk yarıda Galatasaray orta sahasından çıkan bombeli toplarda, rakip savunmadan aldığı ufak darbelerle yerde kalması ve ayakta durma problemini aşması lazım. Çek oyuncu, ikili mücadelelerin neredeyse tümünden mağlup ayrılıyor ve genelde de ikinci şansı kovalamayacak şekilde yerde kalıyor. Böyle durumlarda da dün akşamki gibi çok sık defans oyuncularına fauller yapıyor. İşin kötüsü sarı kırmızılıların 3 forvet alternatifi Baros-Nonda ve (Rijkaard'ın bu sene denediği) Kewell'ın üçünde de bu problem var. Arda ve Keita'nın kenardan çalışmadığı ve engel olduğu maçlarda, Galatasaray duvar olarak kullanabileceği, güçlü bir forvetin eksikliğini hissedecektir ve Baros bu eksikliği dolduramayacak gibi görünüyor. Son 2 aydır vuruş seçimlerinde de çok iyi olmadığını belirtmemiz lazım. Baros'un yukarıdaki problemlerini çözmüş hali için dün oynanan PSV-NAC Breda maçında Danny Koevermars'ın attığı ilk 2 golü izlemenizi öneririm.

Sonuç olarak, 2000 yılında kaldırılan UEFA Kupası'ndan sonra taraftarlara en fazla umut veren takımla karşı karşıyayız. Bu umudun sürdürülebilmesi mümkün ama içinde barındırdığı problemlerin de göz ardı edilmemesi gerekiyor. Galatasaray'ın önünde Beşiktaş maçı bir kenara bırakılırsa yine çok da zorlanmayacağı bir fikstür var. Ancak Ekim ayı civarında, elimizdeki malzemenin çikolata sosu gittiğinde geride kalan dondurma ne kadar lezzetli göreceğiz.