ÇOCUK

Nick Hornby'nin son kitabı "Juliet, Naked"ı tanıtırken buraya aldığım bir cümlesi vardı. "Nobody should have children just because it made the photo library on the computer more interesting" (Kimse bilgisayardaki fotoğraf albümünde iyi görünecek diye çocuk yapmamalı) şeklinde. Öğle yemeklerinde bol bol çocuk yapmak, hamilelik, çocuk büyütmek, hamilelik sonrası alınan kiloların verilmesi, evlilik sonraıs çocuk için ne kadar beklenmeli, suyun gelmesi gibi şeylerin bol bol konuşulduğu anaç bir banka şubesinde uzun bir süre çalıştığım için bu muhabbetlere oldukça aşina biriyim. Hamilelik ve çocuk büyütme sürecini korkutucu buldukları için, "çocuk sevmiyorum ben" şeklinde savunma yapanlardan değilim. Ben çocuğu severim. Eğlencelidir, Tabula Rasa'dır, biz mahallede tasmasız köpek görünce çekinerek yürürken onlar gider köpeğe tokat atar. Biz roller coastera binmeden önce 89 kere düşünürken o iner inmez tekrar binmek için öne koşar, korku duygusu daha gelişmemiştir zira yetişkinlerdeki birçok komplike duygu olmadığı gibi, olan duyguları da daha çok çılgındır. Benim taktığım büyüklerin çocuklara karşı takındıkları davranışlar. Daha çocuğun belli bir yaşa gelmesini hatta doğumu bırakın, çocuğun dünyaya gelme ihtimaliyle ilgili bir kıvılcım olduğu anda dile getirilir. Örneğin evlilik konusunda bu kadar tabuları olan bir toplumun aile bireylerinin, oğullarının her beraber olduğu kızdaki annelik niteliklerini sınamasını çok ironik bulurum. Eğer gebelik dönemi tıpta yaşanan gelişmelerle 1-2 haftaya indirilse, emin olun annelerimiz beraber olduğumuz her kızdan birer çocuk örneği alıp ona göre karar verebilirlerdi.

Bana acaip gelenler bunla kalmaz elbet. Örneğin çocuğun cinsiyetine verilen tepki. Bildiğiniz gibi tabiat bize 2 seçenek vermiş bu konuda. Ama ben anne-babadan alınan "erkek" veya "kız" cevaplarının her ikisine de, sanki diğer ihtimal olsa daha kötü olurmuş gibi verilen tepkiyi anlamıyorum. Zira "kız mı erkek mi?" sorusuna hem "erkek" hem de "kız" cevabı verildiğinde cevap aynı olur. "Aaaa süper", "aaaaaa kız mı....iyi iyi", "erkek mi ooooooo". Cevap bazen zaten elde olan çocuğun cinsiyetine göre de kaba uydurulur. Örneğin ailede zaten bir erkek çocuk varsa ve gelecek çocuk kızsa "iyi iyi 1 erkek 1 kız" veya erkekse "2 tane erkek a ne güzel" gibi tavır takınılır ki, başta söylediğim gibi bu yapmacık tepkilerin tümü sanki diğer ihtimal kötüymüş gibi bir hava uyandırır. Zira "2 tane erkek harika yaaaa"nın karşılığı bana "aman iyi bu kız olsaydı ensest tehlikesi vardı" gibi bir alternatiften kurtulunmuş havası veriyor. Neyse bu acaip bir konu belki sadece ben takılıyorumdur.

Çocuk doğar. İlk birkaç ay bu yoldan önceden geçmiş kadınlardan tavsiyeler alınır, bol lahana çorbası içilir. Dünyanın en güzel, en karşındakini teslim aldığını sandığın savunma olan "yaşamadan bilinmez" lafı arkaya alınıp gereğinden fazla anaç bir tavır takınılır. Baba da aslında erkeğin doğasında var olan geniş düşünme, ayrıntılara dalamama gibi özellikleri sebebiyle aslında olaya "ne var abi biz de doğduk, hatta şu an dünyadaki 7 milyar insan da doğdu" şeklinde bakacakken, bizim toplumun ona verdiği görevi yadsıyamaz elbet. Çocuk tutulan takımın elbiseleriyle giydirilir, evden gelince başına üşüşülür. Komşulara gösterilip "bakın, kendimizle övünebileceğimiz bir şey yaptık" havasına girilir. İzleyen 2 sene artık, çocuğu beyin gücü bakımından Stephen Hawkinge eşitleme çabasıyla geçer. "Bizimki hiç emzik emmez", "bizimki çok usludur", "bizimki hiç ağlamaz"ı, "bizimki geçende yürüdü", "bizimki geçende konuştu" alır. Bunların hepsi normal bir homo-sapiens'in yapması gereken hareketlerdir aslında ama yaratılan şey aynı zamanda pohpohlanmalıdır ve kendimizi topluma beğendirme çabasıyla geçen hayatta öne çıkmak için, "bizden" bir şeyi başkalarına beğendirme çabasına girişilir. Ebeveynlerin kendilerinden tamamen farklı bir kuşağa ait çocuklarının başarılarından övünmelerini de yine çok acaip bulmuşumdur. Hemen hemen bütün çocuklar, anne babalarından farklı bir çevrede, farklı bir kültürde yetişirler ama ebeveyn geride övünebileceği bir eser olarak görmek ister hep çocuğunu.

Yukarıda bahsettiğim, "kendinden olan" şeyi "kendine benzetme" ve onu görünmez bir fanusun içine alma çabasının bir başka absürd dışavurumu, çocuk sahibi olan çiftlerin sevgi odağını eşlerinden çocuklarına kaydırmalarıdır. Bir başka "çocuğun olmadan bilemezsin" savunmasının nöbete geldiği durum daha. Evliliklerinde heyecan biten ve birbirlerine duydujları sevginin son demlerini içen çiftler, "evliliğe heyecan getirme" gibi saçmasapan bir gerekçeyle nüfusu artırırlar. Birçok kadın, kötü giden evliliklerinin hamilelik döneminde ve doğum sonrası iyiye gittiğini düşünür ama bu çok basit bir aldanmadır zira, beraberlik iyiye gitmemiştir, o fiilen bitmiş beraberliğin içinde kalmaya 2 tarafı da zorlayan ek bir gerekçe daha gelmiştir. Erkeklerin, kadınların karnını tutup konuşmaları, "nasılmış benim kızım" diye göbek deliğiyle monologa girmelerinin sebebi o deliğin arkasında uyuklayan canlıdır. Zira genelde hiçbir erkek, karısının göbek deliğiyle o 9 ay dışında bu kadar sık muhattap olmaz. Halbuki göbek aynı, kadın aynıdır, ama altındaki artık orada değildir. Babadan istenen oyuncak artık alınmıştır, o dükkanın vitririne artık iştahla bakmaya gerek yoktur. Halbuki yukarıda belirttiğimiz karşılaştırmanın hiç yapılmaması lazımdır. Evlilikte çocuğa ekstra bir özen gösterilmesi onun belli bir yaşa kadar korunma ihtiyacını kendi başına yerine getirmesinin zorluğundan kaynaklanır ama bu özen gösterme sevginin odağının kaymasına yol açıyorsa bunu kabul edemiyorum.

Çocuğa değil, "çocuk" denen eğlenceli yaratığı bir yaşam pınarına dönüştürme çabasındaki yetişkinlere karşıyım bilesiniz.