ARDA TURAN'I BİTİRMELİYİZ

14 Nisan 2011 tarihinde BirGün gazetesinde yayınlanmıştır

Güncelliği kaybolmuş mu? Hayır elbet...Bitirdik sonunda...Yolu açık olsun

Hollanda’ya yerleşeceğimi ilk etrafıma duyurduğumda annem “aman oğlum git kendini kurtar” demişti. Çevremdeki insanların yorumu da, istisnalar dışında benim kendimi kurtarmamla ilgili tebrikler ve temenniler ile sıralıydı. Türkiye kendi insanına böyle bir ülke olarak görünüyor, “Avrupa’ya gidip kendimizi kurtarmamız gereken bir illet”. Bu bize özgü değil. Polonyalılar da örneğin ekonomik krizle ilgili “zaten Polonya’da yaşıyoruz, dünyada başımıza bundan daha kötü ne gelebilir, ekonomik kriz de neymiş” diyor.

Arda Turan bundan 5 sene önce, Manisaspor’da kiralık oynadığı 1 sezon sonrası Gerets’in Galatasaray’ına dönmüş ve 2006-07 sezonuna müthiş bir başlangıç yapmıştı. O sezon Arda’yı ilk izlediğim Mlada Boleslav maçını hatırlıyorum. İlk izlenimim, Sir Alex Ferguson’un Ryan Giggs’i izlediğindeki gibiydi. Arda sanki sahada zemine basmadan havada uçuyordu. O zamanlar 19 yaşında bir gençti ve ülke futbolunda 19 yaşında böyle yetenekli bir adamla karşılaşmamızın üzerinden Sergen Yalçın kadar süre geçmişti. Aynı yılın ağustos ayında ulusal takımda forma giymeye başladığında da bu takımın uzun süre boyunca itici gücü olacağı belliydi. 5 sene içinde İngiliz ve Amerikan tabloid basınının yeni yetme müzik ve sinema yıldızlarını eritmesi gibi Arda’yı kullandık. Çok kolaydı onu kullanmak, Sergen gibi hazır cevap, umursamaz karakterli, rahat bir adam değildi, gururluydu, 13 yaşında girdiği Galatasaray altyapısında top da toplamıştı gerektiğinde, ailesine düşkündü ve ona daha o yaşında bir dolu manevi görev verilmişti. Bayrak adamlık ve Galatasaraylılıkta Metin Oktay’ın, yetenekte Lionel Messi’nin takipçiliği.

O yaştaki bir gencin ortalama sorumluluğu üniversitedeki sınavları veya yeni başladığı işi olurken biz Arda’yı kulübünün tarihinin en saygıdeğer, dünya futbolunun da en yetenekli ismiyle yarışmaya hapsettik. Yanlış insanlarla yanlış zamanda yarışmak zorunda bırakıldı o genç. Metin Oktay yeşil sahalarda top koştururken Fenerbahçe maçında Can Bartu ile forma değiştiriyordu, Arda Turan ise Semih Şentürk’le beraber yumruk ve hakaretleri. Üstelik o zamanlar ne bu bayağı medya politikasını körükleyen basın vardı ne de yöneticiler. Ya Messi? Tüm kulübünün hatta dünyanın üzerine titrediği, rahatını yerinde tutmak için özel çaba harcadığı, hafta sonları Play Station oynaması dahi “iyi aile çocuğu” olmasına verilen, 4 gol attığı maçtan sonra, mahalle maçında 4 gol atmış gibi maç topunu alıp evine giden bu “çocuğu”, büyük bir kaosun içinde, evden dışarı her adım attığında, sevgilisi ile her fotoğrafı çekildiğinde basına malzeme olan ve harç makinesine düşmüş gibi dönüp duran bir gençle karşılaştırdık. Arda’nın 5 senedir bu ülkede yaşadıkları bir Recm cezası gibiydi. Sadece cezanın içinde taşlar yoktu.

Bu yaşta böyle bir yükü taşımak zorunda kalan adam ne yapıyorsa Arda da onu yaptı. Kontrolü kaybetti. Kendisine yüklenen Galatasaray kaptanlığı veya bayrak adamlığı, “en fazla Galatasaraylı olmak” ile karıştırdı. Kendisine yöneltilen her mikrofona her soruya kulübe olan sevgisini belirterek ve kendisini yıpratmaya çalışanlara karşılık vererek cevap vermeye çalıştı. Onu da beceremedi. Sakatlığını, özel hayatına bağlayanlarla ilgili ekrana çıktığında gözü yaşlıydı, sesi titriyordu ve kullandığı 10 cümleden 8’i “çok şerefsiz var”dı. Ama 5 yılda onu getirdiğimiz nokta buydu. Ona her şeyin şerefle, haysiyetle, efsane olmakla alakalı olduğunu öğretmiştik. Sahada ne olup bittiğiyle alakalı bir fikri de kalmamıştı. Öyle ki attığı gollerden sonra dahi gol sevinçlerinde birisine gönderme yapmakla meşguldü. Acaba Messi’ye kötü oynadığı (ender) maçlardan sonra İspanyol basını Barcelona kulübünün haysiyetinden, Cruijff ruhunu ayaklar altına aldığından bahsediyor mu? Belki de bu yüzden Arjantinli genç gollerden sonra kenara koşup gülerek oturuyor. Arda’nın derdi ise sürekli birilerine mesaj yollamak, kendine önce o sorumlulukları yükleyip, sonra da beklediklerini alamayanlara, Tanrı gibi davrananlara, Tanrıya isyan eden bir adam gibi.

Şimdi bu yarattığımız tiyatrodan bıktık, aktöründen de. Git diyoruz Arda’ya. Gerekçemiz de trajikomik: Bu ülkede harcanırsın Arda, sen daha iyisini hakediyorsun. Kimse bu daha iyisini hakeden adama, daha iyisini neden bizim vermediğimizi sormuyor. Ülkenin neden yıldızlarını bu şekilde harcamaya düşkün olduğunu kimse sorgulamıyor, varsa yoksa derdimiz bu, Arda’yı göndermek, onu da rahatlatmak kendimizi de, çünkü oyuncağımızdan bıktık yenisini istiyoruz. Arda gidince bir yenisi gelecek merak etmeyin, ama kimse “biz neden yeteneklerimizi böyle harcamaya bu kadar düşkünüz?” diye sormayacak. Bazen insan şükrediyor, ülkede futbol dışındaki sporların üvey evlat muamelesi gördüğüne. Yunanistan’daki gibi, basketbol futbol kadar popüler bir spor olsaydı acaba oraya da el atmaz mıydık? Voleybol haberleri, bilmem hangi ülkenin hangi kadın voleybolcusunun verdiği pozlardan oluşmuyor mu tabloid basında?

Bugün Avrupa’nın 5 büyük ligi içerisinde, futbol kariyerine Türkiye’de başlayıp, Galatasaray’dan yelken açan 2 futbolcu var. Hasan Kabze (Montpellier) ve Mehmet Topal (Valencia). Her ikisinin de ortak bir noktası var. Basının sevdiği adamlar olmadılar, sansasyonel bir hayatları yoktu, hiçbir zaman yetenek timsali olarak tanımlanmadılar ya da kulüp tarihinden bir efsaneyle karşılaştırılmadılar. Hatta Hasan Kabze Galatasaray kadrosunun daimi ilk 11 oyuncusu dahi değildi. Bu yüzden belki de, o hengameden, yaratılan öğütme makinesinden uzak durdular.

Muhtemelen Arda’yı törenle uğurlayacağız yakında memleketten. Belki de kalacak, bir sonraki hasat mevsimine kadar yeni bir kurban buluncaya dek.