Girişi lise yıllarından bir anıyla yapayım bu albümle ilgili. Pablo Honey, benim orijinal olarak aldığım ilk kasetlerdendir. Ancak adını hatırlayamadığım kaset firmasının hatası mıdır, yoksa başka bir sebeple mi bilinmez, bendeki kasetin bantı inanılmaz derecede sıkı ve sertti. Bu sebeple o yılların lider walkman markaları Sony ve Aiwa dahi bu albümü çalarken zorlanırdı. Ama tabii bendenizin bunu farketmesi albümü değil, grubun konserini dinlerken olmuştur. Zira bantın bu yapısı sebebiyle dinlediğim şarkıların aslında walkman tarafından yavaş çalındığını görmüş aslında şarkıların normalde çok daha hızlı olduğunu farketmişimdir..Yoksa bu yaşımda kadar Radiohead'i sadece "ballad" yapan bayık bir Brit grubu olarak bilebilirdim...İşte imkansızlık böyle bir şeydi gençler...
Uff ne biçim albümdü...Oha ne biçim albümdü...Ulan ne biçim albümdü...Sözlerime böyle başlamak istiyorum sevgili okuyucular Radiohead'in 2014'te 20 yaşına giren "debut" albümü için. Yıllar önce Müzik Tarihinin Efsane Albümleri isimli 10 yazılık bir seri yapmış ve grubun 2. albümü The Bends'i bu listeye almıştık. Ama bu demek değildir ki dostlar, Pablo Honey o listeye girmeye layık olmayan bir albümdür. Zaten yıllar boyunca "The Bends mi, Pablo Honey mi?" sorusuna kesin bir cevap verememişimdir.
Aslında Pablo Honey çok tartışmalı bir albümdür. Bir kere Thom Yorke'un dahi bu albümü beğenip beğenmediği tam olarak belli değildir ki yıllar geçtikçe albümün birçok şarkısı konser listelerinden çıkarılmıştır. Radiohead'i OK Computer'den, Kid A'den ibaret sananlar da Pablo Honey'a az üvey evlat muamelesi yapmamıştır. Kaderin cilvesi, albümün en bilinen parçası ve ilk Radiohead klasiği "Creep"in sözleri dahi, albümün, tüm Radiohead diskografisindeki psikolojisini anlatır adeta.
What the hell am I doing here?
I don't belong here
Ancak bütün bu tartışmalara rağmen albümün fanatikleri de çoktur, hatta Radiohead'in bu albümle girdiği alternatif rock yolundan asla sapmaması gerektiğini düşünenler de vardır. Aslında The Bends ile bu albümü birbirinden çok bağımsız düşünmemek lazımdır, zira temelde tarz olarak birbirine çok yakın albümlerdir. Hatta Radiohead'i bu 2 albümle zirveye oturtup, OK Computer'le orada tutan ama Kid A ile beğeni listesinin aşağılarına düşünen birçok müziksever yok değildir ki bunlardan birisi de bendenizim.
Albüm, Radiohead'in muhteşem konseri Live At Astoria'yı da açtığı "You" şarkısıyla açılır (bu performansı yazının sonunda bulabilirsiniz). Ardından Creep patlatılır. How Do You, Stop Whispering, Thinking About You (bir akustik gitar şaheseri), Anyone Can Play Guitar, kaset döneminin B yüzü açılış şarkısı Ripcord, Vegetable, Prove Yourself, I Can't, Lurgee ve finali yapan Blow Out...
O kadar lafnı ettik..Alın size Astoria...Alın size You....Bu performanstaki Jonny Greenwood gitarı için söylenecek tek söz "sick" olur...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder