I'M A CYBORG, BUT THAT'S OK

Daha önce de söylemiştim "bu Güney Kore sinemasından ne zaman kötü bir film izleyeceğim?" diye. Henüz tecrübe etmedik, listeye bir çizik daha atın. Mutlaka bu sinema ekolünden de çekilmez filmler çıkıyordur ama Kore sinemasının en sevdiğim özelliği seyirciyi aptal yerine koyarak anlatmak istediğini sizin gözünüze sokmaması, cinselliği bir pazarlama aracı olarak kullanmaması, oyuncuların (kültürün alçakgönüllülüğünden de kaynaklanabilir) karakterlerle bütünleşmesi, her filmin mutlaka kendi içinde özgün noktalar içermesi ve en önemlisi de filmlerin gişeye oynamaması. Bu özgünlük hem ele alınan senaryolarda hem de bunun aktarılış biçiminde geçerli. Dolayısıyla da hep belli bir standartın üstünde oluyorlar. Rakamların dilinden konuşalım Kore sinemasından bugüne kadar izlediğim en vasat film bile benden 10 üzerinden 7 almıştır.

Uzun süredir arşivimde olan ama izlemeyi hep ertelediğim bir filmdi "Saibogujiman Kwenchana". Uluslararası pazarlama adıyla "Im'a Cyborg, But That's OK". Güney Kore filmlerinin tümünde gördüğüm bir özellik var. Filmin başında hikayenin ana hatları gözünüze sokulmuyor. Yani filmin ilk 20-25 dakikasından sonra son yarım saatte ne olacağını kestiremiyırsunuz. Bu film de bu geleneği bozmayan filmlerden, en azından bana göre. Yönetmenlik koltuğunda intikam üçlemesinin (Oldboy, Sympathy For Mr. Vengeance ve Lady Vengeance) mimarı Chan-wook Park var. Park, "bir çok film yaptıktan sonra şunu farkettim ki, 12 yaşındaki kızım bir filmimi izlemek istese ona uygun gösterebileceğim film yok" demiş ve böyle bir işe girişmiştir. Film bir akıl hastanesinde geçiyor. Kendisini cyborg zanneden ve elektrikli aletlerle konuşan Cha Young-goon'un hikayesini anlatıyor. Karakter, A Tale Of Two Sisters filminde de rol alan Im Su-jeong tarafından canlandırılıyor. Filmin ilk yarısı genelde karakterin iç dünyasıyla ilgili bir sunum havasında. Ancak Güney Kore'li bir pop yıldızı olan "Rain" takma isimli Jeong Ji-hoon'un canlandırdığı Park Il-sun karakterinin filme dahil olduğu andan itibaren tempoyu artıran bir film var karşımızdaki bu kapanışa kadar gidiyor.

Aslında filmin temel derdi aşk ve bu duygunun iki kişinin arasında olan ve asla tanımlanamayacak, onlara özgü bir duygu olduğu üzerine. Park'ın kızına yönelik olarak yaptığı filmin kariyerinde çok önemli bir yeri olduğunu düşünüyorum. Her Chan-wook Park filminde olduğu gibi yine enfes bir soundtracke sahip film.Her 2 afiş çalışmasını da çok beğendiğimi söylemeliyim ki ben yukarıya biraz daha fazla beğendiğimi aldım, diğeri şurada. Meg Ryan romantik komedileriyle büyüyenler ve ben Hollywood klişe romantik komedisi hayranıyım diyenler kenara çekilebilir. Bin-jip, Dolls, Eternal Sunshine of The Spotless Mind gibi orijinal işleri sevenler peşimden gelsin.