OKURIBITO

Bizim Noat SamisA'ya sordum izlemeden, nasıl filmdir diye. İcazeti aldık izledik. Zaten 2009 Yabancı Dilde En İyi Film Oscarını aldığını biliyordum ki daha önce birkaç kez söylemişimdir, Oscarlarda dikkate aldığım tek kategori budur. Okuribito, hayatıın önemli bir kısmını çello çalmaya adamış bir gencin, orkestrasının dağılmasıyla, Tokyo'dan taşraya yerleşmek zorunda kalması ve burada ölülerin, tabuta koymadan hazırlanmasını içeren bir işi yapmaya başlaması ile gelişen olayları anlatıyor. Filmde aslında içiçe geçmiş iki tane ana metin var. Birincisi, filmin baş karakteri Daigo Kobayashi'nin, çok küçük yaşta ayrıldığı babası ile ilişkisi, diğeri de yaşam ve ölüm arasındaki o ince çizginin her iki tarafına duyulan saygı ve aslında başlarda mesleği sebebiyle eleştirilen Kobayashi'nin aslında ne kadar asil bir mesleği icra ettiğinin film ilerledikçe zihnimize yedirilmesi. İnsana hüzünle beraber hayata pozitif yönden bakmayı da aşılayan bir film aslında Okuribito. Karakterler küçük hayatları olan, bizden insanlar işte. Yine uzakdoğu sinemasının en büyük silahı olan dinginlik, hikayenin doğayla içiçe geçmiş halde aktarılması ve kadronun kısıtlı tutularak karakterlerin iç dünyasına daha rahat girilebilmesi. Yine her iyi uzakdoğu filminde olduğu gibi bu filmin de vurucu bir tema müziği var. Film sadece Oscar'da değil dünya çapındaki birçok festivalden 30'dan fazla ödül topladı. Japon Akademisi'nin ödüllerini ise silip süpürdü. Filmde Luc Besson'un Wasabi filminden tanıdığımız Ryoko Hirosue de yer alıyor notunu düşelim. Asya sinemasından kapı gibi bir film daha.