BİZİM BURALARDA GRİ RENGİ HİÇ SEVMEZLER

Girerken söyleyeyim bu bir Jose Mourinho'yu koruma yazısı değil. Yazının kendisinden de rahatça anlaşılacak bir şeyi bir de yazının içinde dile getirme nedenimi okuduğunuzda anlayacaksınız. 30 yıllık hayatımda Türk toplumu hakkında edindiğim ve bir türlü değişmeyen gerçeklerden birisi "ortası olmayan" bir toplum olduğumuzdur. Taraf olmayı, taraf tutmayı ve hatta tarafa hiç ayrılmamak derecede sarılmayı çok sevdiğimiz gibi, birilerini taraflara yerleştirmeyi de çok severiz. Teknoloji, internet denen bu uçsuz bucaksız evreni hayatımıza soktuğundan beri insan oğlunun spontan, şovenist, atraktif düşüncelerini, kendini anlatmanın yerine koyması bu zevkimizi daha da üst düzeyde yaşamamızı sağladı. Sloganvari cümlelerle hayatımızı yönlendiriyoruz artık. Bir insanın karakterini yazdığı 140 karakterden tahli edebiliyoruz mesela. Bencillik, cömertlik, dürüstlük, zeka seviyesi, cinsel tercih, siyasi görüş, sosyal statü....hepsi o "çakma Underground" platformların oluşmasına katkıda bulundular. Gri rengi hiç sevmeyen ve siyah-beyaz renkler için yanıp tutuşan bizler için bulunmaz fırsattı bu. İletişimin % 90'ının vücut dili olduğunu söyler bazı araştırmacılar. Biz geri kalan % 10'u ile insanları kategorileştirmeyi çok seviyoruz

Bu ortam başka bir karakter özelliğimizle birleşti. İnsanları, kafalarından çıkan sadece 1 fikirle alıp, ideolojlerin, fikir akımlarının, yaşam tarzlarının birer takipçisi olduğuna kendimizi inandırmak ve bu yolla karşımızdaki "öteki"yi yaratmak. Üniversitedeki başörtü yasağının özgürlük karşıtı olduğunu düşünen herkes yüksek ihtimalle "şeriatçı" ya da bizim ülkemizdeki meşhur deyimle "şakirt" olmalıydı. Zira ortada olmak çok sıkıcıydı, neden karşımıza kavgamızı verebileceğimiz bir rakip yerleştirmek yerine, uzlaşmacı bir tavır takınalım ki. Fikirbirliği, insanoğlu söz konusu olduğunda dünyanın en zor olgularından bir tanesi. Biz bu zorluğa gelmek istemiyoruz hiçbir zaman, kolay olanı seçiyoruz, kendi bildiğimizn en iyi olduğuna inanıp, karşıdakini tahrip eder bir tavırla aşağılamak ve onu bulunduğunu sandığımız tarafa yapıştırmak.

Jose Mourinho için, dün akşam sonrası olanlar da bu. Zaten ülkede uzun zamandır var olan suni bir "Kralın Köpekleri vs. Çakma Katalanlar" hadisesi vardı. Bunu bu blogda defalarca dile getirdim. Bir takıma sempati duymak, ona aidiyet hissetmek, ona gönül vermek...Bunların hepsi birbirinden farklı şeylerdir. Ben Borussia Dortmund'a sempati duyarım, ona ait hissetmem için tribününe gitmem, kulübe herhangi bir şekilde destek vermem gerekir, ona gönül verebilmem içinse mağlup olduğu gün, yatağa başımı koyduğumda, "ya o gol olsaydı" diye hayaller kurmak, galip geldiği günün ertesinde hayattaki her şeye güzel bakmak. Ben ilk seviyedeyim. Kendimi üçüncü seviyede gördüğüm bu dünyada 1 takım var ve kusura bakmayın, bunun 2 olacağına da inanmıyorum. İnsanoğlu hayatında birden fazla aşık olur, ama unutamadığı aşkı bir tanedir. Bu suni taraftarlığın dün akşam bir başka tezahürü de Jose Mourinho konusunda ortaya çıktı, zaten bbir süredir mevcuttu ama artık zirve noktasına ulaştı.

Portekizli keskin karakteri olan bir teknik adam. Ya seversiniz ya nefret edersiniz klişesi değil kastettiğim. Stanley Kubrick belgeselinde Kubrick için "böyle filmler yapan bir insanın diğerlerinden farklı olmasını beklersiniz" lafı geçer. Portekizli de böyle bir adam. Egosu şişkin, saldırgan olmaktan çekinmeyen, nüfuzlu, kendisine saygı duyulan ve kısa zamanda eline aldığı malzemeden iyi işler çıkaran bir teknik adam. Dün akşam rakip takımın teknik ekibinden bir çalışanın sağlığını tehdit edecek bir hareketi hiç düşünmeden yapan da o, Sir Alex Ferguson'un 25 yıllık İngiltere kariyerinde onu 2 kez üstüste dize getirmiş adam da. Yaptığı yorumlarla Anders Frisk'in hakemlik kariyerini baltalayan da o, 2000 sonrasının futbol evrimine, Chelsea 4-3-3'ü ile katkı yapan da. Nerede ise gittiği her ligde egosunu diğer teknik direktörlerle tartışmak için ve onları küçümsemek için kullanan da o, gittiği her takıma kendi damgasını vuran ve Körebe oynamak yerine futbol üzerine birkaç röportajını dinlediğinizde bu spor hakkında ne derece derin düşünceleri olduğunu anladığınız da. Mourinho tipik bir arızadır. Büyük oyuncuların, teknik adamların tümünde bu görülür, aynen büyük ressamların, aktörlerin, yönetmenlerin hayatında görüldüğü gibi. Jackson Pollock bu yüzyılın en büyük ressamlarından biriydi, alkollü şekilde arabasına atlayıp intihar ettiğinde yanında suçsuz bir kadını da ölüme götürdü, taptığımız Kemal Sunal zamanında bir başka taptığımız adam Şener Şen için "başrol oynamaya çalışıyor, yan rollerde kalsa daha iyiydi, başarılı olacağını sanmıyorum" demişti, Francis Ford Coppola baş yapıtı Apocalypse Now'u çekerken uyuşturucunun pençesindeydi ve kendisinden ayrılmayı düşünen karısının önünde, tüm set ekibinin bakışları arasında diz çöküp af dilemişti ve filmin çekimleri sırasında işçileri aç karnına çalıştımıştı.

Bunlar dün akşam Portekizlinin yaptıklarını (şu meşhur koku hareketi başta olmak üzere) meşrulaştırmıyor. Ama onun futbol zekasını da çöpe götürmüyor. Bu adam böyle bir adam. Ve böyle bir adam olduğunu görmek, onun salt bir futbol dehası ya da aşağılık bir adam olduğu iddiasında bulunup, futbolun utancı ya da pırlantası olduğunu savunmaktan çok daha mantıklı. Ahmet Kaya sağolsun, bu "opportunizme bulaşmış tipik bir ortayolculuk" değil. "Realizme bulaşmış sağlamyolculuk". Biz buralarda gri alanları sevmeyiz, sevmemeye de devam edeceğiz...ve evet çıkarken söyleyeyim bu bir Jose Mourinho'yu koruma yazısı değil.