ADNAN X 2 part.II

Galatasaray'ın birkaç sene önce piyasaya çıkardığı DVD serisinin ikincisi 100 Yıllık Sevda'da Faruk Süren 1984-85 sezonu öncesinde şöyle anlatır olanları özetle. "Sezon başlayacaktı, takım kampa hazırdı, Iviç (o günkü teknik direktör Tomislav Iviç) bir gün bizi aradı, ben gelemiyorum dedi, "nasıl gelemiyorsun" dedik, duyduk ki Benfica'yla anlaşmış, başkan Ali Tanrıyar "bana gidin bir hoca bulun" dedi, nerden bulucaz, bir şekilde gittik Jupp Derwall'i ikna ettik......". Hikayenin sonunda Jupp Derwall Galatasaray'la anlaşır. Tabi Faruk Süren'in açıklamasında muama olan nokta Iviç'in o sezon başı Benfica'ya değil İtalyan takımı Avellino'ya gitmiş olmasıdır. Aradan yıllar geçer. 2008-09 sezonunda Michael Skibbe 2-5 biten Galatasaray-Kocaelispor maçından sonra görevden alınır. Galatasaray'ın aynen 24 yıl önce olduğu gibi çok kısa süre içinde takımın başına bir hoca getirmesi gereklidir. Mircea Lucescu ve Gheorghe Hagi'nin isimleri geçer ilk olarak. Kısa süre sonra da Bülent Korkmaz ile anlaşılır. O tarihten bu yana 2 ay geçti aşağı yukarı. Bülent Korkmaz'ın sezon sonunu bile göremeyeceği söyleniyor.

Yukarıda 24 yıl arayla gerçekleşen 2 atama bile Galatasaray'ın 24 yıl önceki vizyonundan neleri kaybettiğinin çok önemli bir göstergesi. Bundan 24 yıl önce, kulüp kriz anında göreve atamak için 4 yıl önce Avrupa Şampiyonluğu'nu kazanmış ve 2 yıl önce de Dünya Kupası'nda final oynamış bir hocaya gidiyordu. Bugün kriz anında akla gelen 3 adamdan ikisi daha önce kulüpte çalışmış 2 tanıdık ve "camianın evladı" oldu. Fatih Terim'in 2000 yılında görevi bırakmasından beri Galatasaray hiçbir teknik adamla 2 seneden daha uzun süre çalışmadı. Lucescu ve Eric Gerets ikişer yıl. Fatih Terim ve Gheorghe Hagi aşağı yukarı 1,5 sezon. Feldkamp hemen hemen 1 sezon, Skibbe ve Bülent Korkmaz da yarımşar sezon çalıştılar (Cevat Güler ve ekibini bu değerlendirmeye almıyoruz). Bu son 9 senede kulübün ortalama 1.3 yılda yani 16 ayda bir hoca değiştirdiği anlamına geliyor (üstelik Güler ve ekibini katarsak bu süre daha da daralıyor). Tarihinin en iyi üç dönemini sırasıyla görevde 3 (Brian Birch), 3 (Jupp Derwall-mentör olarak da sayarsak 4) ve 4 (Fatih Terim) yıl kalan hocalarla elde etmiş bir takımın böyle bir yola girmesini ne gibi bir gerekçeyle açıklayacağız bilemiyorum. Ama camianın tatmin düzeyi ve istikrara olan inancının giderek aşağılara çekildiği artık ayan beyan ortada.

















Balık hafızalı bir taraftar olmadım hiçbir zaman. O yüzden "gelen gideni aratır" edebiyatının profesörleri olarak Michael Skibbe gelince Eric Gerets'i, Bülent Korkmaz 'ı görünce Michael Skibbe'yi arayan gözlere hiç sahip olmadım. Eric Gerets'in Marsilya'daki başarısı Marsilya'ya özgü bir durum bunu kabul etmek lazım. Galatasaray'dan gönderilişine atıf yapmak pek sağlıklı olmuyor. Gerets'in genç oyuncuları tırpanlama konusunda nasıl ısrarcı olduğunu hepimiz hatırlıyoruz. O da zaman zaman büyük taktik hatalar yapıyordu. Özellikle ikinci sezonunda bir çok maçta Ali Sami Yen Stadı'nda takım düşmüşken ve puan kaybetmeye bağıra bağıra giderken kenardan hiçbir müdahale yapmadan izlediği birçok maç hatırlıyorum. Ha tabi burada belirtmek istediğim istikrarlı olarak yapılan "önceki daha iyiydi" edebiyatı. Eric Gerets hataları olan ve mükemmel olmayan bir hocaydı. Üçüncü senesinde tekrar çıkışa geçmek istiyordu. Çok iyi anlaştığı Bülent Tulun'u ondan ayırdılar ve tek başına kaldığında da Adnan imha ekibinin rolüyle onu feshettiler. Hataydı, çok net biçimde. Ardından gelen Karl-Heinz Feldkamp dönemi yarıda kesildiğinde şans eseri, inanılmaz geçerli bir formül bulundu. 3 tane hemen hemen aynı yetkiye sahip bir antrenör ekibi ve başlarına Cevat Güler. Sezon sonu şampiyonluğa ulaşıldı. Ardından UEFA Kupası'nda o sene alınan 5-1'lik Leverkusen maçının gazıyla Michael Skibbe göreve getirildi. Bu şu demek oldu: Galatasaray 2002 yaz aylarından beri 7 sene içinde üçüncü kez takımı şampiyon yapan ekibi değiştirmişti. Bu dünya tarihinde çok az görülen bir hadisedir. Örneğin bu dönemde Fenerbahçe Daum ve Zico örnekleriyle 2 rakamında kaldı. Skibbe görevden alındığı an Galatasaray yönetiminin o 24 sene önceki tutumunun nasıl yerle bir olduğunu gördük. Elimizde 1 sene önce benzer bir durumda göreve geldiği andan itibaren tüm maçlarını kazanan bir ekip vardı. Yani bu maratonu daha önce yaşamış, üstelik baskıyı oldukça yüksek derecede hissetmiş bir ekip. Bunu tercih etmedi Galatasaray yönetimi. 1+1 gibi komik bir sözleşme planı belirlendi Bülent Korkmaz'la. Teknik direktörlük kariyerinin en iyi işi Kayseri Erciyes'i ligde tutamamak ve Türkiye Kupası finali oynatmak olan Bülent Korkmaz, adım gibi biliyorum ki UEFA Kupası'ndaki Bordeux maçı öncesi takımı sadece zihnen toparlamak ve içi boş bir "biz ne yollardan geçtik Galatasaray forması giyiyorsunuz" gazını vermek için göreve getirildi. Bordeaux maçı 4-3 kazanıldığında taraftar ve camia mutluydu. Sabri'nin 90. dakikada vurduğu top yönetimin, Bülent'in, futbol takımının, herkesin rüştünü ispatlamıştı. Takım Kadıköy'e gidecekti. Ama öyle mi oldu? Hayır.























Korkmaz'ın bizi UEFA Kupası'na götüreceğini düşündüğümüz teknik direktörlük kabiliyetine güvenimiz 2 ay sürdü. Bunu üzerine kriz idare etme konusunda bir türlü istikrar tutturamadığı Lincoln olayı onun futbolcu psikolojisine karşı olan tutumunu da tartışılır hale getirildi. Ve camianın "elimizde şu andaki en iyi alternatif" dediği Bülent Korkmaz'ın bugün istifa etmesi isteniyor çoğunluk tarafından. Trajikomik bir durum. Acaba o gün 4-3'lük Bordeaux maçı kaybedilip, bugün ligde halen şampiyonluk yarışında olunması daha mı fazla acı verirdi? Hiç sanmıyorum. Andan Polat ve Sezgin daha kupada 32 takım mücadele ederken Kadıköy'de bir kupa kaldırma rüyalarıyla çok yanlış bir anlık enjeksiyon yaptılar. Takım iğneyle sahaya çıktı, iğnenin etkisi geçtiğinde de artık hastalıklara iyice bağışıksız hale gelmişti.

Tabi bu tabloda hep değindiğimiz taraftar için de bir şeyler söylemek gerekiyor. Dün Milliyet'in internet sitesinde Bülent Korkmaz'ın geleceği ile ilgili 3 seçenekli bir anket vardı. Korkmaz'ın devam etmesini veya sezon sonunun beklenmesini isteyenlerin oranı toplam % 26 civarıydı. Görevi anında bırakmasını isteyenler ise % 74. Bir sezon içerisinde üçüncü hoca değişimini doğru karar olarak görüyordu Galatasaray taraftarı. Yukarıda dediğim gibi tarihinin en şaşaalı dönemlerini, futbol takımının başında en az 3 sene görevde kalan isimlerle elde etmiş bir kulübün taraftarlarının da, nasıl geriye gittiğini bir göstergesi bu. Tabi bu güruh Korkmaz göreve geldiğinde "elimizde Fabio Capello, Arsene Wenger mi var? En iyisi büyük kaptandır" demişti. Bu yepyeni bir komedi. Son yıllarda çok sık duymaya başladım. "Elimizde Capello, Wenger, Mourinho mu var?". E yok tabi de dünya üzerinde bu adamlardan bir tane var zaten. Ama bunu duyan Avrupa futbolundaki her başarı kazanan takımın inanılmaz kariyerli hocalarla çalıştıklarını düşünür. Tabi bunu diyen adamın "elimizde mi var?" dediği Jose Mourinho'nun kimse onu tanımazken Porto'nun başında kaldığı üstüste üçüncü sezonda Şampiyonlar Ligi şampiyonluğunu kazandığını görememesi çok komik değil mi? Galatasaray yönetimi ve taraftarı kendisine layık gördüğü en iyi hocanın icraatlerinin sonuçlarına katlanıyor, bunu itiraf etmek lazım. Bu "evladımız" felsefesinin kimseyi bir yere ulaştırmayacağı ortada. En azından garantisi yok. Bu politikanın şu andaki en (ve belki de tek) başarılı örneği Guardiola. Da Bülent Korkmaz ile onun arasında önemli bir fark var. Guardiola La Liga'daki ilk maçına çıktığında takımın başına gelmesinden itibaren 3,5 ay geçmişti. Korkmaz ise daha bugün bile 3,5 ayı tamamlamış değil.















Bülent Korkmaz bu görevde kalacaksa onun teknik direktörlükte olgunlaşması için en az 2-3 senelik bir sabır gerekiyor. Bu sabrın ona gösterileceğini sanmıyorum. Zira şampiyon olmuş hocalarını 21. yüzyılda 3 kez görevden alan bir takımın yönetiminin ve anlık başarı isteyen taraftarların şampiyon olmadan geçirilmiş bir 3 yıla dayanabileceklerini hiç sanmıyorum. Çare, Bülent Korkmaz'ın 3 sene sonra başa geçebileceği ve bu süre zarfında bir teknik adamın altında çalışabileceği Jupp Derwall-Mustafa Denizli modeli olabilirdi ama Galatasaray'da son yıllarda kulübedeki ikinci adam, teknik direktörün tercümanı olmaktan öteye gidemiyor ve çoğunlukla da onunla birlikte görevden alınıyor. Erdal Keser ve Ümit Davala camianın 2 hoca adayıydı. Çok kolay eridiler. Dolayısıyla Polat-Sezgin yönetiminin bu istikrarlı yapıya da kulak asmayacağını biliyorum. Onlar "20:45 davası"nın peşindeler. Bugünün başarısı ile. 2 sene sonranın planını yaptıklarını bile sanmıyorum.

Bu örneği daha önce de vermiştim. Savaşta generalsiniz. Sırf sizle aynı mahalleden çıkma diye yeteneksiz ve tecrübesiz bir yüzbaşıya askerlerinizi emanet ediyorsunuz. O yüzbaşı gidip yaptığı başarısız manevralarla savaşı kaybediyor. Savaş sonrası suçlu yüzbaşı oluyor. Siz işten tertemiz sıyrılıyorsunuz ve yeni askerleri telef etmek için yeni bir yüzbaşı gönderiyorsunuz. Galatasaray'ın iplerini elinde tutan 2 Adnan'ın bugünkü tablosu bundan ibarettir. Sezon sonu alacakları (şimdiden çok hayırlı olmayacaklarını tahmin ettiğim) kararları göreceğiz.